அழகானப் பெண்களை பார்க்கும் போது!!!

அழகை ரசிப்பவன் நான். அதிலும் அழகான பெண்களை பார்க்கும்போது ரொம்பவே ரசிப்பதுண்டு. இதை பலமுறை நான் சொல்லி வந்திருக்கிறேன். நான் ரொம்ப வெளிப்படையான ஒரு மனிதன். ஆனால், எதற்கும் ஒரு அளவு வேண்டாமா? அதற்காக யாரைப் பார்த்தாலும் ஜொல்லு விடுவதா? இது நியாயமா?

ஒருத்தனுக்கு சாப்பாடே கிடைக்கவில்லை என்றால் அவன் மனம் சாப்பாட்டையே நினைத்துக்கொண்டிருந்தால் அதில் எந்த தவறும் இல்லை. ஒருவனுக்கு ஆறுமாதத்துக்கு ஒரு முறையோ அல்லது ஒரு வருடத்துக்கு ஒரு முறையோதான் சாப்பாடு கிடைக்கிறது என்றால் அவனும் அதைப் பற்றியே நினைத்துக் கொண்டிருந்தால் தவறேதும் இல்லை. ஆனால், சாப்பாடு எப்பொழுதும் அருகே இருக்கிறது, எப்போது வேண்டுமானாலும் எடுத்து சாப்பிட்டுக் கொள்ளலாம் என்ற நிலையில் இருக்கும் ஒருவன் சாப்பாட்டைப் பற்றியே நினைத்துக் கொண்டிருந்தால், அது நியாயமா?

ஏன், என் மனது இவ்வளவு கேவலமாகிப் போனது? என் மனதில் ஏற்படும் அழுக்கை ஒங்கி ஒரு கத்தியால் குத்தி, கீறி சுத்தப்படுத்திக்கொள்ளவே இந்தப் பதிவு. மன அழுக்கு என்றவுடன் ஒரு நிகழ்ச்சி நினைவுக்கு வருகிறது. என் நண்பன் லீவிற்கு ஊருக்கு வரும்போதெல்லாம் என்னை பாண்டிச்சேரிக்கு கூப்பிடுவான். அரவிந்தர் ஆசிரமத்திற்கு தியானம் செய்ய கூப்பிடுகிறான் என நீங்கள் நினைத்தால் உங்கள் யூகம் மிகத் தவறு. அவன் என்னைக் கூப்பிடுவது பாண்டிச்சேரியில் ஒரு ஹோட்டலில் நடக்கும் கேபரே டான்ஸை பார்ப்பதற்காக. "ஏண்டா, இதுக்கா என்னைக் கூப்பிடுற? இதெல்லாம் தேவையா? என்றால், " மாப்பிள்ளை, வருசம் முழுவதும் கடுமையா உழைக்கிறேன். எந்த தப்பும் செய்யறது இல்லை. ஆனாலும், மனசு முழுவதும் அழுக்கா இருக்கு. ஒரு தடவை போய் பார்த்துட்டு வந்துட்டேன்னா, மனசுல உள்ள அழுக்கெல்லாம் போயிடும்" என்பான். ஆனால், அதைத் தவிர வேற எந்த கெட்ட செயலிலும் ஈடுபட மாட்டான். நீங்கள் நம்பித்தான் ஆக வேண்டும்.

சரி, விசயத்திற்கு வருகிறேன். நேற்று சன் டிவியில் " கண்டேன் காதலை" படத்தின் சில காட்சிகளில் தமன்னாவை பார்க்கும்போது மீண்டும் வேதாளம் முருங்கை மரத்தில் ஏறியது. தாவணியில் பார்க்கும் போது தமன்னா கொள்ளை அழகு. ஜொல்லு விட்டு ரசித்துக் கொண்டிருந்தவன், திடீரென அருகில் உள்ள என் பெண்ணைப் பார்க்கும் போது, சடாரென மனதில் ஒரு எண்ணம் தோன்றியது. சரியாக இன்னும் ஆறு வருடத்தில், என் பெண்ணும் அதே உடைக்கு வரப் போகிறாள். பளாரென யாரோ கன்னத்தில் ஓங்கி அறைந்தால் போல் ஆனது. ஆனால், எல்லாம் சில விநாடிகள்தான். பிறகு, ' அச்சமுண்டு, அச்சமுண்டு' சினேகாவை ஜீன்ஸ் டாப்ஸில், அப்புறம் இன்னும் சில நடிகைகள்........ என்ன தியானம், யோகா செய்து என்ன பயன்?

ஏன் அடுத்த நடிகையை/ அழகான பெண்களைப் பார்க்கும்போது இப்படி ஜொல்லு விட்டுப் பார்க்கிறேன். வயதானாலும் மனம் மட்டும் இன்னும் 16ஐ விட்டு வர மாட்டேன், என்கிறதே ஏன்?. வேறு எந்த தவறும் செய்வதில்லை. சும்மா பார்த்துத் தானே ரசிக்கிறோம் என்று நானே சமாதானம் செய்து கொண்டாலும், இது சரியா?. இந்தப் பழக்கத்திலிருந்து எப்படி விடுபடுவது?

கற்பு என்பது பெண்களுக்கு மட்டும் தானா என்ன? ஆண்களுக்கும் உண்டுதான் இல்லையா?

திருவள்ளுவர் என்ன சொல்லி இருக்கிறார்? மனைவியைத் தவிர வேறு பெண்களை மனதால் கூட நினைக்கக் கூடாது என்கிறார்? அவ்வாறு வாழ்வது சாத்தியமா? அந்த அளவுக்கு ஒருவன் ஞானி போல் வாழ முடியுமா என்ன?

அழகை ரசிப்பது தவறில்லை என நினைக்கிறேன். அந்த அழகை அடைய நினைத்தால்தானே தவறு? அதற்காக டிவியோ, சினிமாவோ பார்க்காமல் இருக்க முடியுமா? மனித உடலே ரத்தமும், சதையும், நரம்பும் அடங்கிய பிணடம் என்று தெரிந்தும், பெண்கள் மேல் நாம் வைக்கும் ஆசை மட்டும் மாறுவதில்லையே ஏன்?

கெட்ட பெண்களுடன் தொடர்பு வைத்திருப்பவர்கள் தான் கெட்டவர்கள், மற்றவர்கள் எல்லாம் நல்லவர்கள் என்ற கூற்றை என்னால் ஒப்புக்கொள்ள முடியவில்லை. இப்படி மனதில் சஞ்சலத்துடன் வாழ்வதற்கு கெட்ட பெண்களின் சகவாசம் எவ்வளவோ பரவாயில்லை தானே? ஒரு கதை நினைவுக்கு வருகிறது.

ஒரு பெண் எப்போதும் கடவுளையே தரிசனம் செய்து கொண்டிருப்பவள். அவள் வீட்டின் எதிரே உள்ளவள், 'அந்த' தொழில் செய்பவள். சில ஆண்டுகளுக்கு பிறகு இருவரும் மரணம் அடைந்து விடுகிறார்கள். மேல் உலகத்தில், கடவுள் பக்தி உள்ள பெண் நரகத்திற்கு போகிறாள். 'அந்த' பெண் சொர்க்கத்திற்கு போகிறாள். இது தெரிந்த கடவுள் பக்தி உள்ள பெண், கடவுளைப் பார்த்துக் கேட்கிறாள்:

" நான் நாள் முழுவதும் உங்களை பூஜித்துக் கொண்டிருந்தேன். ஆனால் நான் இருப்பதோ நரகம். அவள் எப்போதும் அந்த தொழிலை செய்து கொண்டிருந்தாள், ஆனால் அவள் இருப்பது சொர்க்கம். ஏன் இந்த வேறுபாடு?"

கடவுள் இப்படி பதில் கூறினாராம்:

" நீ நாள் முழுவதும் என்னை பூஜித்தது மட்டுமல்லாமல், அவளைப் பற்றியே நினைத்துக் கொண்டிருந்தாய். அவள் இப்போது என்ன செய்து கொண்டிருப்பாள். யார் கூட இருப்பாள், என்று. ஆனால் அவளோ செய்யும் தொழில் தவறாக இருந்தாலும், தான் இந்த தொழில் செய்கிறோமே? இது தவறு இல்லையா? என் வருந்தி நாள் முழுவதும் என்னையே நினைத்துக் கொண்டிருந்தாள். இதுதான் காரணம்"

ஒரு வேளை எனக்கும் நரகம் தான் கிடைக்குமோ????

மலரும் நினைவுகள்!

வெள்ளி மற்றும் சனி இரண்டு நாட்கள் விடுமுறை. சரியாக வியாழக்கிழமை மாலை வீட்டிலிருந்து போன்.

" ஏங்க ஆஸ்ட்ரோ (மலேசிய டிவி சேனல்) திடீருனு வேலை செய்யலை"

" சரி, வீட்டுக்கு நான் வந்து பார்க்கிறேன்"

வீட்டிற்கு வந்து பார்த்தால் சுத்தமாக வேலை செய்யவில்லை. பிறகு ஒரு வழியாக எலக்ட்ரிசியன் வர இரவு 9 மணி. வந்தவர் சரி பார்த்துவிட்டு "நீங்கள் ஆஸ்ட்ரோ டீலரைத்தான் பார்க்க வேண்டும். அநேகமாக நீங்கள் புதிது வாங்க வேண்டி இருக்கும்" என்றார். கடுப்பாகி விட்டது. முதல் காரணம் அனாவசிய செலவு. இரண்டாவது காரணம், கடைகள் இரண்டு நாட்கள் விடுமுறை. ஆயிரம் திட்டிக்கொண்டே 'கோலங்கள் எப்படி முடியப் போகிறது?' என்று பார்த்துக்கொண்டிருகிறோம். இதனால் கடந்த இரண்டு நாட்களாக கோலங்கள் பார்க்க முடியவில்லை. ஆதிக்கு எப்படித் தண்டனை கொடுக்க வேண்டும், எப்படி அந்த தொடரை முடிக்க வேண்டும் எனற யோசனை என்னிடம் உள்ளது. திருச்செல்வம் இது வரை கிளைமாக்ஸ் எடுக்கவில்லை என்றால் என்னை அணுகலாம். பணம் எதுவும் கொடுக்க வேண்டாம். காசு இல்லாமலே நான் உதவ ரெடி.

ஒரு வழியாக வியாழன் இரவு தூங்கி விட்டேன். நேற்றுத்தான் பிரச்சனையே ஆரம்பம் ஆனது. கடைகள் எதுவும் இல்லை. எங்கும் போகப் பிடிக்கவில்லை. எவ்வளவு நேரம்தான் நெட்டில் இருப்பது? அப்போதுதான் எனக்கு ஒரு உண்மை புலப்பட்டது. டிவி நம் வாழ்க்கையில் எந்த அளவிற்கு ஒரு முக்கியமானதாக இருக்கிறது? என்று.

டிவியும், கம்ப்யூட்டரும் இல்லையென்றால் என்னால் வாழவே முடியாதோ? என்ற பயம் வந்துவிட்டது. பிறகு எப்படி பொழுதைக்கழிக்கலாம் என நினைத்துக் கொண்டிருந்தபோது, ஐந்தாவது படிக்கும் என் பெண், "அப்பா இந்த கணக்கு சொல்லி தாங்க" என்றாள். வீட்டில் நான் கணக்கில் எப்போதும் 100 க்கு 100 என்று அடிக்கடி சொன்னதற்கு, நேற்று தண்டனை. 5 வது வகுப்பிற்கு fractionல் word problem. நமது ஊர் சிலபஸ்ஸில் எட்டாவது வகுப்பு வரை fraction problem உள்ளது ஆனால் word problem இல்லை. அதை சால்வ் செய்வதற்கு இரண்டு மணி நேரம் செலவழித்து, பிறகு பின்மண்டை வலி வந்து........, " ஏதோ கணக்குல சென்டம்னு பீத்திக்கிட்டீங்க" தேவையா எனக்கு???

சாயந்தர நேரம் பலவாறு யோசிக்கையில் அஸ்ட்ரோத்தானே வேலை செய்யவில்லை. டிவிடியும், டிவியும் நன்றாகத்தானே வேலை செய்கிறது எனத் தோன்ற, ஏதாவது படம் பார்க்கலாம் என்றால், ஒரு கேசட்டும் இல்லை. நீண்ட யோசனைக்குப் பிறகு கல்யாண கேசட் பார்க்கலாம் என முடிவானது. சரியாக பத்து வருடம் முன் நடந்த நிகழ்வு அது. இப்போது மனைவியுடனும், பிள்ளைகளுடனும் பார்க்கும் போது ஏற்பட்ட உணர்வுகளை விளக்க வார்த்தைகள் இல்லை.

பிள்ளைகள் கேட்டார்கள், " அப்பா, நாங்க எங்கே?". சுஜாதா ஒரு முறை எழுதிய ஜோக் நினைவுக்கு வந்து போனது.

தேனிலவு போய்வந்த கேசட்டை பல வருடங்களுக்கு பிறகு கணவன், மனைவி இருவரும் பார்த்துக் கொண்டிருந்த போது, பையன் கேட்டானாம் அப்பாவிடம்,

" அப்பா, இதில் நான் எங்கே?"

அப்பா, இப்படி பதில் சொன்னாறாம்,

" போகும் (தேனிலவு) போது என் கூட வந்த, வரும்போது உங்கம்மாக் கூட வந்த"

இப்படி எந்த பதிலையும் என்னால் சொல்ல முடியாததால், ஏதோ சொல்லி ஒரு வகையில் சமாளித்தேன். ஆனால், மூன்று மணி நேரம் போனதே தெரியவில்லை. அனைத்து நண்பர்களையும், உறவினர்களையும் மீண்டும் நேரில் பார்த்த உணர்வு. முழுக் கவனமும் டிவி மீதே இருந்தது. ஆனால், தாலிக் கட்டியபோது ஏற்பட்ட அந்த நேரத்து டென்ஷன், பிறகு ஏற்பட்ட சந்தோசம் ஆகிய உணர்ச்சிகள் நேற்றும் வந்து போனது. 10 வருடம் பின்னோக்கி அந்த நாளுக்கே சென்று வந்தது போல் இருந்தது.

வழக்கம் போல் 'என் வாழ்வின் சந்தோசம் இழந்த நாள் இது' என்று மனைவியை கிண்டலடித்துக் கொண்டு பார்த்துக் கொண்டிருந்தாலும், இருவரிடமும் அன்று இருந்த அந்த லவ், இன்றும் நிலைத்திருப்பதை நினைக்கையில் மனம் இன்னும் சந்தோசம் அடைந்தது.

கடந்த 13 வருடங்களாக பல செலவுகள் செய்தபோதும், நான் ஏன் இன்னும் வீடியோ கேமரா வாங்கவில்லை என்று எனக்கே புரியவில்லை. நேற்று அந்த கேசட்டைப் பார்த்தப் பிறகு உடனே வாங்க வேண்டும் என முடிவு செய்துவிட்டேன். இனி ஒவ்வொரு நிகழ்வையும் படம் பிடித்து வைத்துக்கொள்ள வேண்டும். ஏனெனில் இந்த ஒரு கணத்தை மீண்டும் ஒரு முறை பார்ப்பது முடியாது அல்லவா?

ரிப்பேராய் போன ஆஸ்ட்ரோ டி கோடருக்கு நன்றி. இல்லையென்றால் இப்படி ஒரு வாய்ப்பு எனக்கு கிடைத்திருக்குமா??

ஆனால் என்ன ஒரு வருத்தம், என்னை இந்த நல்வாழ்விற்கு உட்படுத்திய, அன்று உயிருடன் இருந்த என் அன்புத்தந்தை இன்று என்னோடு இல்லை. தந்தையை டிவிடியில் பார்க்கும்போதெல்லாம் கண்கள் குளமாயின.

10 வருடங்களில்தான் எத்தனை மாற்றம். அன்று உயிருடன் இருந்த சித்தி, மாமா, மனைவியின் தாத்தா இன்னும் சிலர் இன்று இந்த உலகில் இல்லை. பல நண்பர்களின் உடல் நிலை இன்று நன்றாக இல்லை. ஒரு நண்பர் உயிருடன் இல்லை. இதையெல்லாம் காணும்போது மனம் சஞ்சலம் அடைந்ததென்னவோ உண்மைதான்.

அந்த வகையில் நம்மை நன்றாக வைத்திருக்கும் ஆண்டவனுக்கு நன்றி சொல்லித்தான் ஆக வேண்டும்.

படிக்கும் நீங்களும் ஒரு முறை முயற்சித்துப் பாருங்கள். எத்தனை கோபதாபங்கள் மனதிற்குள் இருந்தாலும், அனைத்தும் உங்கள் திருமண கேசட்டைப் பார்த்தவுடன் பஞ்சாய் பறந்துவிடும்.

சில பகிர்தல்கள்!!!

கடந்த ஏழு எட்டு நாட்களாக எங்கள் ஊரில் கடுமையான மழை. விடாமல் பெய்கிறது. இந்த மாதிரி 25 வருடங்களுக்கு முன் பெய்ததாக சொல்கிறார்கள். எங்கும் போக முடியவில்லை. ஒரு வாரமாக வாக்கிங், யோகா, ஜிம் எங்கும் செல்ல முடியவில்லை. பார்க்கும் இடமெல்லாம் அனைவரும் தும்மிக் கொண்டு இருக்கிறார்கள். காய்கறி வாங்கக் கூட கடைக்குச் செல்ல முடியவில்லை. தினமும் மதிய உணவிற்கு வீட்டிற்கு செல்வது வழக்கம். ஆனால், இப்போது செல்ல முடியவில்லை. காரணம் மழை மட்டும் இல்லை. மழையினால் கடுமையான போக்குவரத்து நெரிசல். வீட்டிலிருந்து ஆபிஸ் 15 கிலோ மீட்டர்தான். தினமும் ஆபிஸ் வர ஒரு மணி நேரம் ஆகிறது. மாலையில் வீட்டிற்கு செல்ல 2 மணி நேரம் ஆகிறது. கார் இஞ்ச் இஞ்சாக நகர்கிறது. இரண்டு மணி நேரம் காரில், நெரிசலில் இருக்கும் போது கோபம் கோபமாக வருகிறது. யாரைப் பார்த்தாலும் ஓங்கி ஒரு அறை விட வேண்டும் போல் இருக்கிறது. இதில் யாராவது காரை முந்திக்கொண்டு செல்ல முயன்றால் அவனை அடிக்கலாம் போல இருக்கிறது. ஆனால் இதை எதையும் என்னால் செய்ய முடியவில்லை. காரணம் இது நம் ஊர் இல்லையே? நேற்று அலுவலகம் வரை வந்து வீட்டிற்கு திரும்பி விட்டேன். காரணம் வெள்ளம். பிறகு தண்ணிர் வடிந்தவுடன் சென்றேன். பிள்ளைகளும், பாவம் மழையுடனே செல்கிறார்கள். பள்ளி விடுமுறை விடலாம். ஆனால், ஏதோ ஐ ஏ எஸ் தேர்வு போல் இப்போதுதான் தீவிரமாகச் சொல்லித் தருகிறார்கள்.

இன்னொரு கொடுமை. ஆபிஸில் எங்கும் மின் விசிறி கிடையாது. ஏஸிதான். ஏஸி வைத்தால் ரொமப குளிர்கிறது. வைக்காவிட்டால் டெம்பரேச்சர் ரொம்ப கொடுமையாக உள்ளது. மொத்தத்தில் இயல்பு வாழ்க்கை ரொம்ப பாதித்து விட்டது. ஒரு வாரத்திற்கே இப்படி உள்ளதே? எப்படித்தான் சுனாமி வரும்போதும், பூகம்பம் வரும்போதும் இந்தோனேசியாவில் மக்கள் சமாளிக்கிறார்களோ? தெரியவில்லை. ஏனென்றால் இவை இரண்டும் வரும்போது மழையும் கண்டிப்பாக வரும். மொத்தத்தில் என்னால் எந்த பதிவும் படிக்கவோ, எழுதவோ முடியவில்லை.

சரி, இதையெல்லாம் ஏன் உங்களிடம் கூறுகிறேன்? என்கின்றீர்களா? உங்களிடம் சொல்லாமல் வேற யார்கிட்ட நான் என் கஷ்டங்களையும், பிரச்சனைகளையும் பகிர்ந்து கொள்வது?

யாராவது கடவுள் கிட்ட சொல்லி கொஞ்சம் மழையை அடக்கி வாசிக்க சொல்லுங்கப்பா!!!!

****************************************

எனக்கு பதிவர் சந்திப்பில் கலந்துக் கொள்ள வேண்டும் என ரொம்ப ஆசை. ஆனால், இது வரை சந்தர்ப்பம் அமையவில்லை. இனி அமைந்தாலும் போவேனா? என்பது கேள்விக்குறியே? ஏனென்றால், சென்ற சனிக்கிழமை நடந்த சந்திப்பின் உரையாடல்களை பார்க்கும் போது நமக்கும் அதற்கும் வெகு தூரம் எனத் தெரிகின்றது. நான் கொஞ்சம் ஜாலியான நபர். எப்போதாவதுதான் சீரியஸ். மொத்தத்தில் ஈஸி கோயிங் பெர்சன். அவர்கள் உரையாடல்களைப் பார்த்தால் ஏதோ பரிட்சைக்கு படித்து விட்டு போவது போல், இலக்கியம் என்றால் என்ன? கவிதை என்றால் என்ன? என்று தயார்படுத்திக்கொண்டு போக வேண்டும் போல் உள்ளது?. நான் சென்றால் வெறும் வேடிக்கை மட்டுமே பார்க்க வேண்டியிருக்கும் என நினைக்கிறேன்.

பேசாமல் வேடிக்கை இங்கே இருந்தே பார்த்துவிட்டு போகின்றேன். ஏதாவது, ஜாலியான சந்திப்புன்னா சொல்லுங்கப்பா வறேன்???

****************************************

எனக்குப் பிடித்த எழுத்தாளர் சுஜாதாதான். இருந்தாலும் 'பிடித்தது பிடிக்காதது' பகுதியில் பாலகுமாரன் என்று எழுதினேன். காரணம் உயிரோடு இருப்பவர்கள் பற்றி எழுத வேண்டும் என்றதால் அப்படிக் குறிப்பிட்டேன். சுஜாதான் என்னுடைய இளமைக்காலங்களை மொத்தக் குத்தகை எடுத்துக் கொண்டவர். பிறகு பாலகுமாரனும் படிக்க ஆரம்பித்தேன். முன்பெல்லாம் ஒரு நாவலை கையில் எடுத்தால் படித்து முடித்து விட்டுத்தான் கீழே வைப்பேன். ஆனால், இப்போது??? ஊரில் இருந்து வரும்போது நண்பர் ஒருவர் பாலகுமாரன் எழுதிய 'திருவடி' என்ற நாவலை கொடுத்தார். ஒரு வாரத்திற்கு முன் தான் படிக்க ஆரம்பித்தேன். ஒரு நாளைக்கு என்னால் ஒரு 20 பக்கத்துக்கு மேல் படிக்க முடியவில்லை. இன்னும் 100 பக்கம் கூட தாண்ட முடியவில்லை. என்னக் காரணம்? என்னுடைய படிப்பு ஆரவம் குறைந்து விட்டதா? இல்லை அந்த நாவல் என்னைக் கவர வில்லையா? என ஆராய்ச்சி செய்து பார்த்தால், அந்த நாவல் என்னை ஈர்க்க வில்லை என்றுதான் சொல்லுவேன். ஏதோ வரலாறு புத்தகத்தைப் படிப்பது போல் உள்ளது.

பாலகுமாரன் எழுத்தில் இருந்த கவர்ச்சி போய்விட்டதா? இல்லை எனக்கு அப்படித் தோன்றுகிறதா? தெரியவில்லை.

****************************************

கவிதை மாதிரி!!!

காதலித்துப் பார்
தபால்காரன்
நண்பனாவான்

காதலித்தான்
ஆஸ்பத்திரியில்
இருக்கும்போது தான்
தெரிந்தது
தபால்காரன் அவள்
அண்ணன் என்று!

****************************************

சில தமிழ் வார்த்தைகளும் அதன் தமிழ் அர்த்தங்களும்

01. பசனன் - அக்கினி தேவன்
02. பசிதகனி - சோறு
03. பட்டாரகன் - கடவுள், குரு
04. மகாசூதம் -போர்ப்பறை
05. கொணசில் - வளைவு, கோணல்
06. கொண்கன் - கணவன்
07. அலிகம் - நெற்றி
08. கந்தோதம் - குவளை, தாமரை
09. கந்தோர் - அலுவலகம்
10.குறும்படி - வாசல்படி

இதை அப்படியே பயன் படுத்தினால் எப்படி இருக்கும்??

நான் இன்று காலை பசனனை கும்பிட்டு விட்டு பசிதகனி சாபிட்டு விட்டு, பிறகு கோவிலுக்கு சென்று பட்டாரகனை கும்பிட்டு, பிறகு அந்த கொணசிலில் திரும்பி கந்தோதம் பறித்து, திரு நீரை அலிகத்தில் பூசிக்கொண்டு, பிறகு ஒரு வழியாக குறும்படி தாண்டி கந்தோர் வந்தேன்.

****************************************

மிக்ஸர் - 20.11.09

"கோலங்கள்" தொடர் பார்க்காமல் தான் இருந்தேன். நண்பர்கள் தோழரின் சாவைப் பற்றியும் அப்போது அவர் பேசிய வசனங்களைப் பற்றியும் சொன்னதால் அந்த பகுதியைப் பார்த்தேன். அந்த ஒரு நாள் காட்சி என் கண்களை குளமாக்கியது என்னவோ உண்மைதான். பிறகு அடுத்த நாளிலிருந்து பழைய பாணியிலேயே நாடகம் பயணிக்க ஆரம்பித்ததால் திரும்பவும் பார்ப்பதை நிறுத்திவிட்டேன். நண்பர்களிடமும், என் வீட்டிலும் நான் இப்படி கூறினேன், " ஆதி கண்ல படற எல்லாத்தையும் ஏதோ குருவி சுடுறது போல சுட்டுத்தள்ளுறான். போலிஸும் ஒண்ணும் கண்டுப்பிடிக்க முடியவில்லை. ஆனால், அவனால் அவனுடைய ஒரே பிரதான எதிரியான அபி என்ற பெண்ணை மட்டும் ஏன் சுட முடியவில்லை. அவளைச் சுட்டால் தொடரும் முடிந்துவிடும், தமிழ் நாட்டு மக்களும் மன நோயிலிருந்து தப்பிப்பார்கள் அல்லவா?"

நான் கூறியது எப்படி திருச்செல்வத்துக்கு தெரிந்தது என்று தெரியவில்லை. இரண்டு நாட்கள் முன்னால், எதேச்சையாக சேனலை திருப்பியபோது பார்த்தால்,ஆதி அபியையும், திருச்செல்வத்தையும் சுடுவதை காண முடிந்தது. பின்பு திருச்செல்வம் செத்து விட்டதாக ஒரு டாக்டர் கூறுவதாக அந்த நாள் முடிந்தது. அப்பாடா, மக்கள் தப்பித்தார்கள் என நினைத்து சந்தோசப்பட்டேன்.

ஆனால், இறந்ததாக டாக்டர்கள் சொன்ன திருச்செல்வம், அபியின் நம்பிக்கையால் பிழைத்து விட்டாராமே? இனி, என்ன செய்வது? மக்களை யார் காப்பாற்றுவது?

இன்னும் ஒரு இரண்டு வருசம் தொடரைத் தொடர்ந்தாலும் தொடர்வார்கள் போல!!!!

**************************************************

மக்கள் தொலைக்காட்சியில் ஒரு நிகழ்ச்சியை தற்செயலாக காண நேர்ந்தது . அதில் ஒரு செய்தி. மெட்ராஸ் கஸ்டம்ஸ் அதிகாரிகள் ஒரு கண்டெயினரை செக் செய்தபோது, அந்த கணடெயினர் சிங்கப்பூரிலிருந்து இறக்குமதியாகி இருப்பதாக டாக்குமெண்ட்களில் இருப்பதாகவும், விசாரித்துப் பார்த்தால் அது சைனாவிலிருந்து வந்திருப்பதாகவும் கண்டுப்பிடித்து இருக்கிறார்கள். அதில் உள்ள பொருட்களை எல்லாம் செக் செய்தபோது எல்லாமே போலி என்று தெரியவந்துள்ளது. அப்படி என்ன கண்டெயினரில் இருந்தது என்றால், எல்லாமே குழந்தைகள் உபயோகப்படுத்தும் பேபி ஆயில், ஷேம்பு இப்படி. இந்த செய்தியை எப்படி மக்கள் டிவியில் சொன்னார்கள் தெரியுமா?

" சைனா வேண்டுமென்றே இந்தியாவிற்கு இந்த மாதிரி பொருட்களை அனுப்புகிறது. எதிர்கால இந்தியர்களை அழிப்பதற்காக குழந்தையின் உயிர்களோடு விளையாடுகிறது. ஏற்கனவே நமது எல்லையோர பகுதிகளில் ஆக்கிரமிக்க தொடங்கியுள்ள சைனா இப்போது குழந்தைகள் உயிருடனும் விளையாடுகிறது"

எதை எதோடு ஒப்பிடுவது? எதோ ஒரு கம்பனி போலி சரக்குகளை, சைனாவில் உள்ள ஏதோ ஒரு கம்பனியில் வாங்கியுள்ளது. அதற்கு எப்படி சைனா பொறுப்பாகும்? எனக்குப் புரியவில்லை.

**************************************************

எங்க வீட்டில் ஒருவர். அவரும் இந்தப் பதிவை படிக்கும் வாய்ப்பு இருப்பதால், அவரை யார் என்று நான் குறிப்பிடப் போவதில்லை. அவர் மிகுந்த புத்திசாலி. + 2வில் மெயின் பாடங்களில் அவர் வாங்கிய மதிப்பெண்கள் 200, 199, 198. நுழைவுத் தேர்வில் வாங்கிய மதிபெண் 46 என நினைக்கிறேன். இன்ஜினியரிங்லும் ரெக்கார்ட் பிரேக் மார்க். பிறகு கேம்பஸ் இண்டர்வியுவில் வேலை. பிறகு அதை விட்டு விட்டு மிகப் பெரிய கல்வி நிறுவனத்தில் எம்.பி.எ படிப்பு. மிகப் பெரிய சம்பளத்துடன் வேலை. இப்படி பட்ட அவரின் வாழ்வில் சடாரென சில மாற்றங்கள். யார் காரணம் எனத் தெரியவில்லை. அவராக பார்த்து ஒரு பெண்ணை வீட்டில் சொல்லி திருமணம் செய்து கொண்டார். திருமணம் முடிந்த அடுத்த மாதத்திலிருந்தே மனைவிக்கும், அவருக்கும் கருத்து வேறுபாடு. மூன்றே வருடத்தில் ரூபாய் ஆறு லட்சம் செலவில் விவாகரத்து. பின் இருந்த வேலையையும் விட்டாச்சு. இப்போது தனி ஆள். அவரால் குடும்பத்தில் உள்ள அனைவருக்கும் பிரச்சனை. அவர் ஒருவரின் பிரச்சனையால் கடந்த நான்கு வருடமாக யாருமே வீட்டில் நிம்மதியாக இல்லை. அவரைப் பற்றி ஒரு தொடர் எழுதும் அளவிற்கு சுவாரஸ்யமான விசயங்கள் என்னிடம் உள்ளது. வீட்டில் அம்மாவிலிருந்து அனைவரும் என்னை அவருக்கு புத்திமதி சொல்லச் சொல்கிறார்கள். ஏதாவது வேலையில் சேரச்சொல்லச் சொல்கிறார்கள். அவருக்குத் தேவை இப்போது மன அமைதி மட்டுமே. அதற்கு அவர் செய்ய வேண்டியது ஒன்றே ஒன்றுதான். ஒரு மனநல டாக்டரிடம் சென்று ஒரு சிறு ஆலோசனை பெற வேண்டியதுதான். நாம் சொன்னால், " நான் என்ன மெண்டலா, வேண்டுமானால் நீ சென்று உன்னை பரிசோதித்துக்கொள்" என்கிறார். வீட்டிலோ அவருக்கு மீண்டும் அறிவுரைகளைச் சொல்லச் சொல்லி கடும் நெருக்குதல். கடந்த 10 வருடமாக அதைத் தானே செய்து வருகிறேன். அனைத்து அறிவுரைகளும் வீணாக போய்விட்டது.

மகாபாரதப் போர். போர் ஆரம்பிக்கும் முன் கண்ணன் அர்ச்சுனனுக்கு கீதை உபதேசிக்கிறான். எல்லோருக்கும் இது தெரிந்த விசயம் தான். கண்ணன் இப்படி சொல்கிறான்,

" எதிரில் இருப்பவர்களை உறவினர்களாக பார்க்காதே. அதர்மம் செய்பவர்களாக நினை. தர்மத்தை நிலை நாட்ட, அதர்மத்தை அழிப்பது பாவமல்ல. இந்த உடல் என்பது இந்தப் பிறவியில் நாம் அணிந்திருக்கும் சட்டை. அவ்வளவே. இறப்பு என்பது சட்டையைக் கழட்டி போடுவது போலத்தான். உடலுக்குத்தான் அழிவு. ஆன்மாவிற்கு அல்ல"

இப்படி பலவாறாக அறிவுரைகள் கூறுகிறான். அர்ச்சுனனின் மனம் தெளிவடைகிறது. பிறகு சண்டையில் வெற்றியை நோக்கிச் செல்கிறான். எதிரிகளின் சூழ்ச்சியால், அர்ச்சுனன் மகன் அபிமன்யு போரில் கொல்லப்படுகிறான்.

அபிமன்யுவின் உடலை பார்த்து அர்ச்சுனன் கதறி அழுகிறான். அப்போது தேரின் மேலிருந்து இரண்டு சொட்டு கண்ணீர் துளி விழுகிறது. யாரென்று மேலே பார்க்கிறான். அவைகள் கண்ணன் கண்களிலிருந்து வந்ததைக் கண்டு பிடிக்கிறான். அர்ச்சுனன் கண்ணனைப் பார்த்துக் கேட்கிறான்,

" கண்ணா, நான் என் மகன் இழந்த சோகத்தில் அழுகிறேன். எனக்கு சாவைப்பற்றி அவ்வளவு புத்திமதிகள் சொன்ன நீ ஏன் இப்போதுஅழுகிறாய்"

" அர்ச்சுனா, நான் ஏன் அழுகிறேன் தெரியுமா? நான் சாவைப்பற்றி அவ்வளவு எடுத்துச்சொல்லியும் இப்போது உன் மகன் சாவுக்காக அழுகிறாய் அல்லவா? நான் உனக்குச் சொன்ன புத்திமதிகள் எல்லாம் இப்படி வீணாகிவிட்டதே? என்று தான் அழுகிறேன்" என்று சொன்னாராம் கண்ணபிரான்.

அவ்வளவு பெரிய கடவுள் சொன்ன புத்திமதியே வீணாய் போனபோது, நான் சம்பந்தப்பட்ட அந்த நபரிடம் சொன்ன புத்திமதிகள் வீணாய் போனதில் ஆச்சர்யப்பட என்ன இருக்கிறது???

ஆண்டவர்தான் அவரை இப்போது அவர் இருக்கும் சூழலிருந்து மீட்டு எடுக்க வேண்டும்!!!!

**************************************************

அனைத்து உயிர்களிடமும் அன்பு வைப்பவன் நான். அப்படித்தான் வாழ முயற்சிக்கிறேன். ஒரு ஈ, எறும்பின் சாவுக் கூட என்னை கலவரப்படுத்துகிறது. ஆனால், சமீபகாலமாக வீட்டில் ஒரு பிரச்சனை. அடிக்கடி எலிகள் வருகின்றது. மலேசியாவில் பூனைகள் அதிகம். ஆனால் இங்கே உள்ள பூனைகள் எல்லாம் ரொம்ப நல்ல பூனைகளாக இருக்கின்றன. அவைகள் எலியுடன் நல்ல நட்பில் இருப்பதாகவே எனக்குப் படுகிறது. அதனால்தான் எலிகள் இவ்வளவு சுதந்திரமாக வீட்டில் நடமாடுகிறது. வீட்டில் தினமும் எலிப் பொறி வைக்கிறார்கள். தினமும் ஒரு எலி மாட்டுகிறது. காலையில் எழுந்தவுடன், முதல் வேலை அந்த எலியை கொண்டு தெரு முனையில் விட்டு விட்டு பிறகுதான் நான் வாக்கிங் செல்கிறேன். "நீங்க கொண்டு போய் விட்ட எலிதான் மீண்டும் வருதுங்க" அப்படினு வீட்ல சொல்லறாங்க. ஒரே மாதிரி நிறைய எலி இருக்கும்னு நான் பதில் சொன்னேன். இப்போ என்ன பிரச்சனைனா, நண்பர்கள் "ஒரு பிஸின் மாதிரி ஒண்ணு கடையில விக்குது. அதை வாங்கி ஒரு பேப்பர்ல வைச்சா, எலி ஓட முடியாம அந்த பிஸின்ல மாட்டிக்கும். அப்புறம் அதைக் கொண்டு போய் தெருவில விட்டா, திரும்பி வராது. பூனையோ, இல்லை எதோ அதை அடிச்சு சாப்பிட்டு விடும்" அப்படிங்கறாங்க.

என்னால, இதனை ஏற்க முடியவில்லை. எலி பொறியில விழற எலியை கொலை பண்ணுவதற்கும், இதற்கும் அதிக வித்தியாசம் இருப்பதாக எனக்குத் தெரியவில்லை. நானோ அனைத்து உயிர்களிடத்திலும் அன்பாக இருக்க விரும்புபவன் (!!!).

அதனால் எலியுடன் சேர்ந்து வாழ முடிவு எடுத்துவிட்டேன்.

**************************************************

கொஞ்சம் ரிலாக்ஸா....!!!

இதை எழுத வேண்டும், இதை எழுதக்கூடாது என்றோ அல்லது இவரைப் போல அல்லது அவரைப் போல எழுத வேண்டும் என்றோ எந்த வரைமுறையும் நான் வைத்துக்கொள்வது கிடையாது. மனதில் பட்டதை எழுதுகிறேன். கூடுமானவரை நல்ல பதிவுகளாக எழுத வேண்டும் என நினைக்கிறேன். திடீரேன தினமும் எழுதத் தோன்றுகிறது. திடீரென சில நாட்கள் படிக்க மட்டுமே பிடிக்கிறது. எதுவுமே அளவோடு இருப்பதும் நல்லதுதானே!. அப்படி என்னை ரிலேக்ஸ் செய்து கொள்ள நினைத்த வேளையில் எனக்கு வந்த சில சுவாரஸ்யமான (ஒரு மூன்று) மெயில்களை தமிழாக்கம் செய்து வெளியிட்டேன். உடனே சில நண்பர்கள், " என்ன வரவர சொந்த சரக்கே இல்லை" என்கிறார்கள்.

அப்படி இல்லை. சும்மா கொஞ்சம் ரிலாக்ஸ் பண்ணுவதற்காக அப்படி வெளியிட்டேன். காலேஜ் படித்துக்கொண்டிருக்கும் போது, தினமும் படிக்கும் பழக்கம் எனக்கு கிடையாது. தினமும் வகுப்பில் கவனிப்பதோடு சரி. படிப்பதற்காக விடும் விடுமுறையில் மட்டுமே அப்படி படிப்பேன். ஒரு நாளைக்கு 16 மணி நேரம் எல்லாம் படித்திருக்கிறேன். நான் ப்ரோபஷனல் கோர்ஸ் படித்த போதும் அப்படித்தான். நான் அவ்வப்போது டீக்கடைக்கு சென்று பேப்பர் படித்து வந்து மீண்டும் படிக்க ஆரம்பிப்பேன். வீட்டில் டீ இருக்கும். இருந்தாலும் பேப்பர் படித்துக்கொண்டே ஒரு டீ சாப்பிட்டு விட்டு, ஒரு திரிவேணி பாக்கு போட்டு விட்டு, அந்த பக்கமாக போகும் பெண்களை சைட் அடித்து விட்டு, பிறகு மீண்டும் வீட்டிற்கு வந்து சின்சியராக படிப்பது என்பது எனக்கு மிகவும் பிடிக்கும்..

என் நண்பன் ஒருவன். அவன் தினமுமே நிறைய நேரம் படிப்பவன். மதிய 12 மணி வெயிலில் கூட படிப்பான். ஆனால் அவன் தான் பின்னாளில் எம் காமில் ஒரு செமஸ்டர் பெயில் ஆனான். அவன் ரிலாக்ஸ் செய்யும் முறையே வேறு மாதிரி இருக்கும். இரண்டு மணி நேரம் படித்தால் ஒரு அரை மணி நேரம் செக்ஸ் புக் படிப்பான்.

" அது எப்படிடா? படிக்கிற நேரத்துல போய் செக்ஸ் புக்?" அப்படினு கேட்டா,

" மாப்பிள்ளை, உனக்குத் தெரியாது. அதுல இருக்கும் சுகமே தனி. மனசு அப்படியே இதமா இருக்கும். அப்புறம் படிச்சா நல்லா மனசுல பதியும். ஒரு தடவை முயற்சித்துப் பார்" அப்படின்னு அடிக்கடி சொல்லுவான்.

சரி, இவ்வளவு தூரம் சொல்லுறான், அதையும் முயற்சிக்கலாம்னு, நான் ஒரு நாள் அவன் கிட்ட ஒரு புக் வாங்கி இடைப்பட்ட நேரத்துல படிக்க ஆரம்பிச்சேன். அப்புறம் எங்க நான் பாடப் புத்தகம் படிக்கிறது? அடுத்த மூன்று நாட்கள் வெறும் செக்ஸ் புக் மட்டும் தான் படிக்க முடிஞ்சது. அதனால மனசும், உடம்பும் வீணானதுதான் மிச்சம். மனதை ரிலாக்ஸ் செய்வதற்கு, ஒவ்வொருத்தருக்கும், ஒவ்வொருவிதமான முறைகள். அவனுக்கு அப்படி. செக்ஸ் புக் பற்றி எழுதியதால் யாரும் தவறாக நினைக்க வேண்டாம். ஏனென்றால், பள்ளி கல்லூரி வாழ்க்கையில் செக்ஸ் புக் என்பது ஒரு அத்தியாவசியமான தேவையாக இருந்தது, இப்போதும், எப்போதும் அது இருக்கும். அதையெல்லாம் ஊறுகாய் போல் தொட்டு விட்டு முன்னேறி வரவேண்டும். நான் படித்ததே இல்லை என்று என்னை உத்தமனாக காட்டிக்கொள்ள விரும்ப வில்லை. இப்போது எத்தனையோ விசயங்கள் நெட்டில் உள்ளது. இருந்தாலும் அன்று படித்த அந்த முதல் கதை மட்டுமே என் நினைவில். அது என்ன கதைனு யாரும் கேட்க வேண்டாம்... ப்ளீஸ்!!!

நானும் என்னுடைய இன்னும் இரண்டு நண்பர்களும் இப்படித்தான் மணிக்கணக்காக பரிட்சைக்குப் படிப்போம். அந்த இருவரும் என்னை விட ஒரு வருடம் சீனியர்ஸ். நான் படிதத்து திருச்சி பிஷ்ப் ஹீபர் தெப்பக்குளம் மேல் நிலைப்பள்ளி. அவர்கள் படித்தது செயிண்ட் ஜோசப் மேல்நிலைப் பள்ளி. அவர்கள் + 2 படித்தபோது நடந்த சம்பவம். இருவரும் போட்டி போட்டு படித்தார்கள். யார் அதிகம் மார்க் வாங்குவார்கள் என்று மற்ற நண்பர்கள் முதற்கொண்டு ஆசிரியர்கள் வரை பந்தயம் கட்டிக்கொண்டிருந்தார்கள். பரிட்சை ஆரம்பித்தது. கணக்கு பரிட்சை அன்று இருவருமே அதிக நேரம் கண் விழித்துப் படித்தார்கள். காலையில் இருவருமே ஒரே பஸ்ஸில் லால்குடியிலிருந்து திருச்சிக்கு பஸ் ஏறினார்கள். இறங்கும் போது ஒரு நண்பனைக் காணோம். சரி அவன் எக்ஸாம் ஹாலுக்கு வந்து விடுவான் என நினைத்து அனைவரும் சென்று விட்டோம்.

பரிட்சை ஆரம்பித்தது. ஆனால் அவன் வரவே இல்லை. நண்பன் மட்டுமே பரிட்சை எழுதினான். அன்று பரிட்சை முடிந்து ஊரே அவனைத்தேடியது. ஆனால் அவனைக் கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை. அடுத்த நாள் வேறு பரிட்சை எங்களுக்கு இருந்தது. நானாவது +1. அவர்கள் +2. இரவு 10 மணிக்கு வந்தான். என்ன நடந்தது? என்று அவனுக்குத் தெரியவே இல்லை. அவன் எங்கு போனான்? என்றும் யாருக்கும் தெரியாது. முடிவு ரேங்க்கில் பாஸ் பண்ண வேண்டியவன் அதிகம் படித்ததால் மூளைக்குள் ஏதோ ஏற்பட்டு பரிட்சை எழுத முடியாமல் போனது.

அன்று பரிட்சை எழுதிய என் இன்னொரு நண்பன் கணக்கில் 200க்கு 200 வாங்கி, பிறகு இன்ஜினியரிங் முடித்து எங்கெங்கோ வேலைப் பார்த்து இன்று துபாயில் மாதம் 500000 சம்பளம் வாங்குகிறான். ஆனால் அந்த நண்பனோ பின்பு டிப்ளமோ படித்து, ஒரு சாதாரண வேலையில் இருக்கிறான்.

அடுத்த வருடம் நான் +2 எழுதியபோது எனக்கு ஒரே பயம். நானும் அது போல எங்கேயோ போய்விட்டால்????? நானும் இரவு முழுவதும் கண் விழித்துப் படித்தேன். புக்கை பிரித்தாலே தூக்கம் தூக்கமாக வரும். அந்த நண்பன் வேறு வந்து அடிக்கடி நினைவில் வந்து பயமுறுத்துவான். நல்ல வேளை எங்கும் போக வில்லை. பரிட்சை நன்றாக எழுதி முடித்தேன்.

அதற்கு பின்தான் எனக்கு பிரச்சனை ஆரம்பம் ஆனது. பரிட்சை முடிந்து அடுத்த இரண்டு வாரங்கள் என்னால் சரியாக தூங்க முடியவில்லை. எனக்கும் ஏதோ ஆகிவிட்டதாக நினைத்தேன். கிரிக்கட் விளையாடிப்பார்த்தேன், ஜிம் போனேன், செக்ஸ் புக் படித்துப் பார்த்தேன். ஆனாலும், என்னால் தூங்க முடியவில்லை. எப்போதும் முழு விழிப்பு நிலையிலேயெ இருந்தேன். பிறகு அப்பாவிடம் சொன்னேன். அப்பா என்னை டாக்டரிடம் போகச் சொன்னார்..

டாக்டர் பரிசோதித்து விட்டு, " நீ ரொம்ப படிச்ச சப்ஜெக்ட் என்ன என்று?" கேட்டார்.

" எக்னாமிக்ஸ்" என்றேன். ஏனென்றால், அதுதான் ஒரு வீணாப்போன சப்ஜக்ட், அப்போது.

பிறகு மருந்து சீட்டில் எதையோ எழுதிக்கொடுத்து, வீட்டிற்கு சென்று அப்பாவிடம் காண்பித்து விட்டு, பிறகு வாங்கச் சொன்னார். நானும் பயத்தில் பிரிக்காமல் வந்து விட்டேன்.

வீட்டிற்கு வந்து பிரித்தால், மருந்து சீட்டில் இப்படி எழுதியிருந்தது,

" தினமும் இரவு +2 எக்னாமிக்ஸ் புக்கை மீண்டும் படித்துப் பார்க்கவும்"

என்ன ஆச்சரியம்! புக்கை பிரித்து முதல் பாடத்தைப் பார்த்த இரண்டாவது நிமிடமே அருமையாக தூக்கம் வந்தது.

இந்தப் பதிவை எங்கேயோ ஆரம்பிச்சு எங்கேயோ முடிச்சுட்டேன்ல. பரவாயில்லை. இந்த முறை கொஞ்சம் அட்ஜஸ்ட் பண்ணிக்கங்க.

இது எப்படி இருக்கு???

இரண்டு நபர்கள், ஒரு அமெரிக்கன், ஒரு இந்தியன் பாரில் உட்கார்ந்து குடித்துக் கொண்டிருந்தார்கள். இந்தியன் அமெரிக்கனைப் பார்த்து,

" உங்களுக்குத் தெரியுமா? எனது பெற்றோர்கள் என்னைக் கட்டாயப்படுத்தி, ஹோம்லி பொண்ணுன்னு சொல்லி ஒரு கிராமத்திலிருந்து ஒரு பெண்ணை கல்யாணம் பண்ணி வைச்சுட்டாங்க. நான் ஒரு தடவைக் கூட அவளை சந்திச்சதே இல்லை. நாங்க இதைத்தான் அரேஞ்ஜுடு மேரேஜ்னு சொல்லுவோம். நான் விரும்பாத பெண்ணையோ அல்லது எனக்குத் தெரியாத பெண்ணையோ திருமணம் செய்து கொள்ள எனக்கு விருப்பம் இல்லை. நான் தெளிவாகச் சொல்லியும் அவர்கள் கேட்காததால், இப்போ பாருங்க ஏகப்பட்ட குடும்பப் பிரச்சனையில் மாட்டிக் கொண்டு முழிக்கிறேன்"

இதைக் கேட்ட அமெரிக்கன்,

" காதல் கல்யாணத்தைப் பற்றி தெரிஞ்சுக்கனும்னா, என் கதையை சொல்றேன் கேளுங்க.

நான் ஒரு விதவையை ரொம்ப ஆழமா ஒரு மூன்று வருடம் காதலிச்சு, டேட்டிங்கெல்லாம் போனப்புறம் கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டேன். சில வருடங்களுக்குப் பின் என்னோட அப்பா, என்னுடைய ஸ்டெப் டாட்டர் மீது காதல் கொண்டு அவளை கல்யாணம் செய்துக் கொண்டார். அதனால எனக்கு எங்க அப்பா மாப்பிள்ளையாகிவிட்டார், நான் அவருக்கு மாமனார் ஆகிவிட்டேன்.

சட்டப்படி பார்த்தோம்னா, என் மகள் எனக்கு அம்மாவாகவும், என் மனைவி எனக்கு பாட்டியாகவும் ஆகிவிட்டார்கள்.

ரொம்ப பிரச்சனை எப்போ வந்துச்சுன்னா, எனக்கு மகன் பிறந்தப்போ. என்னோட பையன் எங்க அப்பாவுக்குத் தம்பி முறை ஆகிவிட்டதால், எனக்கு அவன் சித்தப்பா ஆகிவிட்டான்.


பிரச்சனை ரொம்ப ரொம்ப பெருசு ஆனது எப்போன்னா, எங்க அப்பாவுக்கு பையன் பிறந்தப்போ. என்னோட அப்பாவோட பையன் அதாவது என் தம்பி எனக்கு பேரன் ஆகிவிட்டான்.

கடைசியா பார்த்தோம்னா, நானே எனக்கு தாத்தாவாகவும், நானே எனக்கு பேரனாகவும் ஆயிட்டேன்.

நீங்க என்னடான்னா, உங்களுக்கு குடும்ப பிரச்சனை இருக்குன்னு சொல்லறீங்க!!!!"

இது எப்படி இருக்கு???

நான் ஏன் அப்படி இருந்தேன்???

இந்த சம்பவம் நடந்து கிட்டத்தட்ட 15 வருடங்கள் ஆகி விட்டது. இருந்தாலும் அந்த சம்பவத்தின் வடு இன்னும் என் மனதை விட்டு வெளியேற மாட்டேன் என அடம் பிடிக்கிறது. கல்லூரியில் படித்துக்கொண்டிருந்த நாட்களின் ஒரு ஞாயிறு விடுமுறையில் நண்பர்கள் அனைவரும் காலையிலேயே பீர் அடிக்க ஆரம்பித்து விட்டனர். சுவாரஸ்யமாக பேச்சு சென்று கொண்டிருந்தது. திடீரேன ஒரு நண்பர் கோபமாக கதத ஆரம்பித்தார். என்ன? என்று விசாரித்தோம். அவர் வயலுக்கு வாங்கிய மோட்டாரில் ஏதோ கோளாறு ஆகிவிட்டதாகவும், தன்னிடம் போய் அந்த கடைக்காரன் மட்டமான மோட்டாரை கொடுத்து விட்டானே? என புலம்பிக்கொண்டிருந்தார்.

நண்பர்கள் இருந்த போதையில் அது எப்படி உன்னை அவன் ஏமாற்றலாம்? என கோபம் கொண்டு, அந்த கடையில் சென்று கேட்கலாம் எனக் கிளம்பினார்கள். "நான் வரவில்லை" என நழுவப் பார்த்தேன். அதற்கு அனைவரும், " உலக்ஸ், சும்மா கேட்கத்தானே போறோம். வா" எனக் கூட்டிச் சென்றார்கள். நான் பொதுவாக இந்த மாதிரி விசயங்களுக்கு செல்வதில்லை. அதற்கு காரணம், அவர்களிடத்தில், அதாவது பிரச்சனை பண்ணுபவர்களிடம் பயம் என்று இல்லை. எனக்கு பயம் எல்லாம் என் அப்பாவிடம்தான்.

அப்பா அடிக்க மாட்டார். ஆனால் திட்டுவார். அவர் திட்டுவதைக் கேட்டால் பேசாமல் அவர் திட்டுவதற்கு பதில் இரண்டு அடி அடித்து விட்டால் பரவாயில்லை எனத்தோன்றும். வாழைப்பழத்தில் ஊசி குத்துவது போல் இருக்கும் அவர் திட்டுவது. இத்தனைக்கும் எந்த கெட்ட வார்த்தையும் பயன்படுத்த மாட்டார். இருந்தாலும் மனது வலிக்கும். அவர் திட்டிற்கு பயந்தே நான் ரொம்ப ஜாக்கிரதையாக இருப்பேன். தினமும் இரவு 9 மணிக்குள் வீட்டிற்கு வந்து சேர வேண்டும். இல்லையென்றால், தெரு முனையில் வேட்டியை மடித்துக் கட்டிக்கொண்டு கோபத்தில் நிற்பார். அப்போது எல்லாம் "என்ன இவர் வில்லன் போல் இருக்கிறாரே?" என மனதிற்குள் கோபப் படுவேன். ஆனால், அவ்வாறு திட்டுவதற்கு இன்று அவர் இல்லையே என ஏங்குகிறேன்.

சரி, சொல்ல வந்த விசயத்திற்கு வருகிறேன். பிறகு நானும் நண்பர்களின் வற்புறுத்தலின் பேரில் அவர்களுடன் சென்றேன். ஆளுக்கு ஒரு வண்டியில் சென்றோம். எல்லோரும் அங்கே வண்டியில் போய் இறங்கியவுடன் அந்த காம்ளக்ஸே அதிர்ந்தது. நேரே அந்த கடைக்குப் போனோம். சாதாரணமாகத்தான் பேச்சு ஆரம்பித்தது. கடைக்காரர் ஒரு வெளியூர் வாசி. அவர் பொறுமையாக,

" நீங்க மோட்டாரை கொண்டு வாங்க சார். மாத்திக்கலாம்" என்றார்.

நண்பர்கள் அதை ஒப்புக்கொள்ளவில்லை.

"அது எப்படிடா, நீ குடுக்கும்போதே மட்டமானதா குடுக்கலாம்" என சண்டையிட ஆரம்பித்தார்கள். என்ன கொடுமை பாருங்கள்? அவர் வேறு மாற்றி தருகிறேன் என்கிறார். ஆனால், நண்பர்களோ அதை ஏற்கவில்லை. இப்படியே போன வாக்குவாதம் ஒரு கட்டத்தில் மோசமான சண்டையாக மாறியது. எனக்கு அங்கு இருக்கப் பிடிக்கவில்லை. ஆனால், இடையில் நான் மட்டும் செல்ல முடியாது. நானும் ஒரு ஓரத்தில் அவர்கள் உடனே நின்று கொண்டிருந்தேன். எவ்வளவோ முயன்றும் என்னால் சண்டையை நிறுத்த முடியவில்லை. "பேச்சு பேச்சாத்தான் இருக்கணும்" என்று சொல்ல வடிவேலு போர் ஒருவர் அங்கு இல்லை.

திடீரென நண்பர் ஒருவர் அந்த கடைக்காரரின் சட்டையைப் பிடித்து ஓங்கி அடிக்க ஆரம்பித்தார். அவ்வளவுதான். நண்பர்கள் அனைவரும் அவரை துவைத்து எடுத்துவிட்டார்கள். என்னால் அதை தடுக்க முடியவில்லை. அவர் வாயெல்லாம் இரத்தம். பிறகு ஒரே கூட்டம் கூடிவிட்டது. அனைவரும் வண்டியை எடுத்துக்கொண்டு கிளம்பினோம். ஊரில் நிறுத்தாமல் நேரே பக்கத்தில் உள்ள கிராமத்தில் என் நண்பரின் தோட்டத்தில் வண்டியை நிறுத்தினார்கள். அன்று இரவுவரை அங்கே இருந்தோம். காரணம் ஒரு வேளை அடிபட்ட அந்த நண்பர் போலிஸில் புகார் செய்தால் ஸ்டேசன் செல்வதை தவிர்க்கவே அந்த ஏற்பாடு.

ஒரு வழியாக இரவு ஊர் திரும்பினோம். நான் பயத்துடனேயே இருந்தேன். பயத்துக்கு காரணம் இரண்டு. ஒன்று அப்பா. இரண்டாவது காரணம் போலிஸ் கேஸ். ஊருக்கு வந்தால் எல்லாம் நார்மல். எந்த வித்தியாசமும் தெரியவில்லை. அவரவர் வீட்டிற்கு சென்றோம். அவருக்கு என்ன ஆயிற்று? என அடுத்த நாள் விசாரித்தேன். நாங்கள் அவர் போலிஸ் கேஸ் கொடுத்தால் என்ன செய்வது என்று நாங்கள் இரவு வரை ஒளிந்து இருந்தோம். அவரோ எங்களுக்குப் பயந்து கடையின் ஷட்டரை இழுத்து மூடிவிட்டு கடை உள்ளேயே காலை வரை இருந்திருக்கிறார். அதைக் கேட்டவுடன் எனக்கு ஒரு மாதிரி ஆகிவிட்டது. பிறகு ஏதாவது சந்தர்ப்பத்தில் அவரை பார்க்கும்போதெல்லாம் எனக்கு மனதில் அவர் இரத்தக் காயத்துடன் நின்றது வந்து போகும். நான் அவரை அடிக்கவில்லை என்றாலும், நானும் அந்த கூட்டத்தில் இருந்தேன் என்பதே என்னை வாட்டி வதைத்துக்கொண்டிருக்கும். வருடங்கள் உருண்டோடின.

சமீபத்தில் இந்தியா சென்ற போது என் இன்ஜினியர் நண்பருடன் ஒரு இடம் வாங்கும் விசயமாக சென்று கொண்டிருந்தேன். அப்போது ஒரு குரல்,

" என்ன இன்ஜினியர் சார், நல்லா இருக்கீங்களா?"

" ம்ம்ம். நல்லா இருக்கேன். நீங்க?"

" நல்லா இருக்கேன். எங்க இந்த பக்கம்?"

" என் நண்பர் இவர். மலேசியாவிலிருந்து வந்துருக்கார். இவருக்கு ஒரு இடம் பார்க்கிறோம்"

" எனக்குத் தெரியுமே இவரை. இவர் நண்பர்கள் எல்லாம் ரொம்ப சாதுவாச்சே" எனச் சொல்லி தன் கன்னங்களை தடவிக் கொண்டார் அந்த கடைக்காரர்.

எனக்கு என்ன செய்வது என்றே தெரியவில்லை. என் இன்ஜினியர் நண்பருக்கு பழைய விசயம் எதுவும் தெரியாது. அப்போது எனக்கு ஏற்பட்ட மன வேதனைக்கு அளவே இல்லை. எப்படி அந்த இடத்தை விட்டு நகர்ந்தேன், எனத் தெரியவில்லை. யாரோ செய்த தவறுக்காக நான் அன்று கூனி குறுகி நின்றேன்.

ஏனோ, எனக்கு அவரிடம் மன்னிப்பு கேட்கத் தோன்றவில்லை!!!.

நம் நாட்டின் வரி அமைப்பைப் பற்றி தெரிஞ்சு கொள்ளலாம் வாங்க!

சவுதியிலிருந்து என் நண்பர் ஆர்.பாலசுப்ரமணியம் அனுப்பிய செய்தியின் தமிழாக்கம் இது.

கேள்வி 1.. : நீங்க என்ன பண்ணறீங்க?
பதில் : தொழில் பண்ணறேன்.
Tax : அப்போ ப்ரொப்பஷனல் டேக்ஸ் கட்டுங்க!

கேள்வி 2 : என்ன தொழில் பண்ணறீங்க?
பதில் : பொருட்கள் எல்லாம் விற்பனை செய்யறேன்.
Tax : அப்போ சேல்ஸ் டேக்ஸ் கட்டுங்க!!

கேள்வி 3 : பொருட்கள் எல்லாம் எங்கே இருந்து வாங்கறீங்க?
பதில் : வெளி மாநிலங்களில் இருந்தும் மற்றும் வெளி நாடுகளிலிருந்தும்
Tax : சென்ட்ரல் சேல்ஸ் டேக்ஸ், கஸ்டம் டுயூட்டி மற்றும் ஆக்ட்ராய் (OCTROI) கட்டுங்க

கேள்வி 4 : பொருட்கள் விற்பனையால் உங்களுக்கு என்ன கிடைக்கிறது?
பதில் : வருமானம்
Tax : வருமான வரி கட்டுங்க!

கேள்வி 5: வருமானத்தை எப்படி பிரிச்சு கொடுக்கறீங்க?
பதில்: டிவிடண்ட் மூலமா
Tax : டிவிடண்ட் டிஸ்ட்ரிபூஷன் டேக்ஸ் கட்டுங்க

கேள்வி 6 : பொருட்களை எங்கு உற்பத்தி செய்யறீங்க?
பதில் : தொழிற்சாலையில்...
Tax : எக்ஸைஸ் டுயூட்டி கட்டுங்க!

கேள்வி 7 : நீங்க அலுவலகம் / வேர் ஹவுஸ் / தொழிற்சாலை வைத்திருக்கின்றீர்களா?
பதில் : ஆமாம்
Tax : முனுசிப்பல மற்றும் பையர் டேக்ஸ் கட்டுங்க!

கேள்வி 8 : வேலையாட்கள் உள்ளார்களா?
பதில் : ஆமாம்
Tax : ஸ்டாப் பொரொபஷனல் டேக்ஸ் கட்டுங்க!

கேள்வி 9: நீங்க மில்லியன்ல பிஸினஸ் பண்ணறீங்களா?
பதில்Â : ஆமாம்
Tax : விற்பனை வரி கட்டுங்க!
பதில்B: இல்லை
Tax : அப்படின்னா குறைந்தபட்ச அல்ட்டர்னேட் டேக்ஸ் கட்டுங்க

கேள்வி 10 : 25000 ரூபாய் பணமாய் பேங்க்ல இருந்து எடுப்பீங்களா?
பதில் : ஆமாம், சம்பளத்துக்காக எடுப்பேன்.
Tax : பணம் ஹேண்டிலிங் டேக்ஸ் கட்டுங்க!

கேள்வி 11 : உங்களுடைய வாடிக்கையாளர்களை மதிய உணவிற்கோ அல்லது டின்னருக்கோ எங்கே அழைத்துச் செல்வீ ர்கள்?
பதில் : ஹோட்டல்
Tax : உணவு மற்றும் எண்டர்டெயின்மெண்ட் டேக்ஸ் கட்டுங்க!

கேள்வி 12 : தொழில் நிமித்தமா வெளியூர் செல்வீர்களா?
பதில் : ஆமாம்
Tax : பிரின்ஞ் பெனிபிட் டேக்ஸ் கட்டுங்க!

கேள்வி 13 : நீங்க யாருக்காவது சர்வீஸ் பண்ணியிருக்கீங்களா? இல்லை யாரிடமிருந்தாவது பெற்றிருக்கின்றீர்களா?
பதில் : ஆமாம்
Tax : சர்வீஸ் டேக்ஸ் கட்டுங்க!

கேள்வி 14 : இவ்வளவு பணம் உங்களுக்கு எப்படி கிடைத்தது?
பதில் : என்னுடைய பிறந்த நாளுக்கு கிப்ட் ஆக கிடைத்தது.
Tax : கிப்ட் டேக்ஸ் கட்டுங்க!

கேள்வி 15: உங்களுக்கு நிறைய சொத்துக்கள் இருக்கா?
பதில் : ஆமாம்
Tax : வெல்த் டேக்ஸ் கட்டுங்க!

கேள்வி 16 : உங்க டென்ஷன் குறைக்க, எண்டர்டெயின்மெண்ட்டுக்காக எங்க போவீங்க?
பதில் : சினிமா அல்லது ரிசார்ட்.
Tax : எண்டர்டெயின்மெண்ட் டேக்ஸ் கட்டுங்க!

கேள்வி 17 : வீடு வாங்கி இருக்கீங்களா?
பதில் : ஆமாம்
Tax : ஸ்டாம்ப் டுயூட்டி, ரெஜிஸ்ட்ரேஷன் பீஸ் கட்டுங்க!

கேள்வி 18 : பிரயாணம் எல்லாம் எப்படி போவீங்க?
பதில் : பஸ்ல.
Tax : சர்சார்ஜ் கட்டுங்க!

கேள்வி 19: ஏதாவது கூடுதல் வரி இருக்கா?
பதில் : ஆமாம்
Tax : அப்ப கல்வி, கூடுதல் கல்விக்கும் மற்றும் எல்லா அரசாங்க டேக்ஸுக்கும் சர்சார்ஜ் கட்டுங்க.


கேள்வி 20: எப்போதாவது தாமதமா வரி கட்டி இருக்கீங்களா?
பதில் : ஆமாம்
Tax : வட்டியும், பெனால்ட்டியும் கட்டுங்க!

21) இதையெல்லாம் கேட்டு வெறுத்துப் போன ஒரு இந்தியன் : நான் இப்போ சாகலாமா??
பதில் :: கொஞ்சம் வெயிட் பண்ணுங்க, funeral tax அறிவிக்கப் போறோம் !!!

வடிவேலு IT கம்பெனியில் வேலை பார்த்தால்!!!

இன்று காலையில் எனக்கு வந்த மெயில் மிகவும் சுவாரஸ்யமாக இருந்ததால் அதை உங்களுடன் பகிர்ந்து கொள்கிறேன்.

இது யாரோ ஒரு புண்ணியவானின் கற்பனை.

***********

எப்புடி?

Login - சொல்லவே இல்லை



Training - முடியல



New product - உட்கார்ந்து யோசிப்பாங்களோ



Concall - வொய் பிளட், சேம் பிளட்



Review - இப்பவே கண்ணை கட்டுதே



Daily report - எதையுமே ப்ளேன் பண்ணாம பண்ணக்கூடாது



Commitment - ஓப்பனிங் நல்லாத்தான் இருக்கு, ஆனா பினிஸிங் சரியில்லையேப்பா



Project manager - ரிஸ்க் எடுக்கறது எல்லாம் ரஸ்க் சாப்புடுற மாதிரி



Regional Project Manager - என்னை வச்சு காமெடி கீமெடி பண்ணலியே



HR Manager - கெளம்பிட்டாங்கய்யா, கெளம்பிட்டாங்கய்யா,
இந்த கோட்டைத் தண்டி நீயும் வரக்கூடாது, நானும் வர மாட்டேன். பேச்சு பேச்சாத்தான் இருக்கணும்



Supply Chain Manager - வேணா வலிக்குது அழுதுடுவேன்



Admin Manager - ஐய்யையோ, வடை போச்சே



Sales Manager - நா ரவுடி, நா ரவுடி, நா ரவுடி, நான் ஜெயிலுக்கு போறேன், ன் ஜெயிலுக்கு போறேன், நான் ஜெயிலுக்கு போறேன்



Marketing Manager - இது வாலிப வயசு, பில்டிங் ஸ்ட்ராங்கு, பேஸ்மெண்ட் வீக்கு



Finance Manager - என்னை ரொம்ப நல்லவன்னு சொல்லிட்டான்யா



Circle Business Head - பாவம் யாரு பெத்த பிள்ளையோ தனியா பொலம்பிட்டு இருக்கு



Promotion to you - வரும், ஆனா வராது



Atlast, Customer - மாப்பு, மாப்பு, வைச்சுட்டான்யா ஆப்பு

பதிவர் சந்திப்பு!!!

சந்திப்பு என்பதுதான் எவ்வளவு முக்கியத்துவம் வாய்ந்தது.

கோட்சே, காந்தியை சந்தித்து பேசியிருந்தால்?
ஜார்ஜ் புஷ். சதாம் உசேனை சந்தித்து பேசியிருந்தால்?
கர்ணன், தர்மரை சந்தித்து பேசியிருந்தால்?
விரும்பிய முதல் பெண்ணை நான் சந்தித்து பேசியிருந்தால்?

- இப்படி பல இருந்தால் கள், ஒரு வேளை சாத்தியமாயிருந்தால், விளைவுகள் வேறு மாதிரி அல்லவா ஆகியிருக்கும். பேசி தீர்க்க முடியாத பிரச்சனைகள் என்று ஒன்றுமே இல்லை. காதலனும், காதலியும் உடல் வேட்கையை மட்டும் நினைக்காமல் தங்கள் குடும்பங்களைப் பற்றி, எதிர்காலத்தைப் பற்றி மனம் விட்டு பேச வேண்டும். கணவனும், மனைவியும் மனம் விட்டு பேசினால் எந்த சண்டையும் அவர்களுக்குள் வராது.

மேலே சொல்லும் சந்திப்புகள் பிரச்சனைகள் தீர்வதற்கு. அதனால் பிரச்சனை இருந்தால்தான் சந்திக்க வேண்டும் என்பதில்லை. பிரச்சனை வராமல் இருப்பதற்கும், நல்ல புரிதல்களுக்கும் சந்திப்பு அவசியம். பள்ளி, கல்லூரி காலங்களில் நண்பர்களை பார்க்காமல் பேசாமல் நான் ஒரு நாளைக்கூட தள்ளியதில்லை.

+2 படிக்கும்போது நடந்த ஒரு சம்பவம். நாங்கள் லால்குடியில் இருந்து தினமும் ட்ரெயினில்தான் திருச்சிக்கு செல்வோம். நான் படித்தது தெப்பக்குளம் பிஷப் ஹீபர் மேல் நிலைப்பள்ளி. வருடா வருடம் ட்ரெயின் டே நடத்துவோம். அதில் எனக்கும் ஒருவனுக்கும் சின்னத் தகராறு. அவன் பார்க்க நன்றாக முரட்டுத்தனமாக இருப்பான். அவனும் என் பள்ளிதான். நான் நோஞ்சானாக இருப்பேன். மதிய சாப்பாட்டு இடைவெளியில் நண்பர்கள் கூறினார்கள்,

"உலக்ஸ், உன்னை ஸ்கூல் விட்டவுடன் அவன் அடிக்கப்போகிறானாம். ஜாக்கிரதை"

என்னால் அவனை எதிர்கொள்ள முடியாது என்று நன்றாகத் தெரியும். நண்பர்கள் அனைவரும் பயப்பட்டார்கள். நான் பயப்படவில்லை. நேராக ஸ்கூல் முடிந்தவுடன் அவனிடம் சென்றேன். அவன் என்னை அங்கே எதிர்பார்க்கவில்லை. அவனைப் பார்த்துக்கேட்டேன்,

" என்ன என்னவோ அடிக்கிறேனு சொன்னியாமே, எங்கே அடி பார்க்கலாம்?"

" இல்லை, நான் சும்மா சொன்னேன்....."

என்னை அங்கே எதிர்பார்க்காத அவனால் என்னை அடிக்க முடியவில்லை. அவனால் உடனடியாக அந்த அடிக்கும் மூடுக்கு வரமுடியவில்லை. பிறகு சமாதானமாகப் போய் நண்பன் ஆகிப் போனான். எதிராளி பயப்படும்போதுதான் நமக்கு அவனை திட்டும் இன்பமோ, அடிக்கும் இன்பமோ கிடைக்கும். அவன் நம்மை உதாசீனப்படுத்தினால், நாம் பெரிய ரவுடி என்று சொல்லிக்கொள்வதில் எந்த பெருமையில்லை.

எந்தப் பிரச்சனையும் நான் வளரவிடுவதில்லை. நேரே போய் எதிராளியின் வீட்டுக்கே பேச சென்று விடுவேன். அதிக கோபம் இருக்கும் இடத்தில்தான் நல்ல குணம் இருக்கும். அன்பு இருக்கும். நேரம் பார்த்து அவர்களின் வீக் பாயிண்ட்டை பிடித்தோமானால், வெற்றி நமக்குத்தான்.

திரும்பவும் சொல்கிறேன், பிரச்சனைக்காத்தான் சந்திக்க வேண்டும் என்பதில்லை. நல்ல நட்புக்கும் சந்திப்புக்கள் அவசியம் தேவை. நான் எங்கள் ஊரில் ஒரு பதிவர் சந்திப்பு நடத்தலாம் என்று நினைத்தேன். ஆனால், அப்படி நடத்தினால், நான் மட்டுமே கலந்து கொள்ள வேண்டிய சூழ்நிலை ஏற்படும் என்பதால், அந்த நல்ல நிகழ்வை தள்ளிப்போட்டு விட்டேன்.

பின் எதற்காக இந்த பதிவு என்கின்றீர்களா?

நாளை நடக்க இருக்கும் பதிவர் சந்திப்புக்கு என்னால் போக முடியாததால், எல்லோரையும் அலைகடல் என திரண்டு போகச்சொல்லவே இந்த பதிவை எழுதுகிறேன். என்னால்தான் போக முடியவில்லை. முடிந்தவர்கள் சென்று பயன் அடைந்து, அதை பதிவாக திங்கள் கிழமை போடுமாறு மிகவும் அன்போடு கேட்டுக்கொள்கிறேன்:

பதிவர்கள் சந்திப்பு இடம் :

DISCOVERY BOOK PALACE
No. 6. Mahaveer Complex, 1st Floor,
Munusamy salai,
West K.K. Nagar, Chennai-78.
Ph; 65157525 (பாண்டிச்சேரி ஹவுஸ் அருகில்)

நாள் : 7.11.2009 மாலை 5.00 மணி முதல் 7.30 மணி வரை.

திரைப்பட இயக்குனர், எழுத்தாளர், திரு. ஷண்முகப்பிரியன் அவர்கள் தங்களுடய சினிமா அனுபவங்களை பகிர இசைந்திருக்கிறார்.

பதிவர்களின் கலந்துரையாடல் நிகழ்வும் இருக்கிறது.

புதிய, பழைய என்றில்லாமல் இணைய எழுத்தாளர்கள் அனைவரும் வந்து கலந்து கொள்ளுமாறு அன்புடன் அழைக்கப்படுகிறார்கள்

பதிவர்கள் நமக்குள் நாமே அமைத்து கொள்ளூம் சந்திப்புதான். அனைவரும் அமைப்பாளர்களே)

தொடர்புகளுக்கு :
பாலபாரதி : 9940203132
கேபிள் சங்கர் : 9840332666
தண்டோரா : 9340089989
நர்சிம் : 9841888663
முரளிகண்ணன் : 9444884964

மாறுபட்ட பார்வைகள் - சிறுகதை

அவசரமாக வேலை நிமித்தமாக மலேசியா சென்று வரச்சொன்னார் எங்கள் MD. இதோ இன்னும் சிறிது நேரத்தில் விமானம் சென்னை மீனம்பாக்கத்திலிருந்து புறப்பட போகிறது. மலேசியாவிற்கு முதல் பயணம் என்பதால், MD எஸ்கார்ட் சர்வீஸ் ஏற்பாடு செய்திருப்பதாகவும், கோலாலம்பூரில் இறங்கியவுடன், அவர்கள் வந்து அழைத்து செல்வார்கள் எனவும் கூறினார். விமானம் ஓடு தளத்தை நோக்கி சென்றது, கூடவே என் மனம் நேற்று மதியம் நடந்தவைகளை அசை போட்டது.

நான் மிகப்பெரிய நிறுவனத்தில் உயர்ந்த பதவியில் இருக்கும் திருமணமாகாத ஒரு இளைஞன். அப்பாவின் நண்பரின் மகள் தேன்மொழி நன்கு படித்திருப்பதாகவும், எனக்கு பொறுத்தமானவளாக இருப்பாள் என்றும் அவர் சொன்னதால், அப்பாவும் அம்மாவும் முதலில் போய் பார்த்துவிட்டு வந்து, பிறகு ஜாதகம் பார்த்து நன்றாக பொருந்திருப்பதாக கூறி, என்னையும் நேற்று மதியம் பெண்பார்க்க அழைத்துச் சென்றார்கள். நான் எனக்கு வரபோகும் மனைவி எப்படி இருக்க வேண்டும் என ஏற்கனவே சொல்லியிருந்ததால், கனவுகளுடன் சென்றேன்.

எல்லா சம்பரதாயங்களும் முடிந்து பெண்ணை அழைத்து வந்தார்கள். எனக்கு என்னவோ பெண்ணை பார்த்தவுடன் அந்த அளவிற்கு பிடிக்கவில்லை. நான் எதிர்பார்த்த மாதிரி இல்லை. எண்ணை வழிந்த தலை முடி. கொஞ்சம் கூட மேக்கப் இல்லாத முகம். ஒரு டிபிக்கல் கிராமத்து பட்டு சேலையில். என் அலுவலகத்தில் வேலை பார்க்கும் பெண்களை பார்த்து பார்த்து, நான் மனதிற்குள் ஒரு உருவம் செதுக்கி வைத்திருந்தேன். சிறிது நேரத்தில் பெண்ணின் அப்பா என்னை பார்த்து கேட்டார்:

" என்ன மாப்பிள்ள, சாப்பாடு பிடிச்சிருக்கா?"

எனக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை. பஜ்ஜியை ஏன் சாப்பாடு என்கிறார்? என் மாமாதான் விளக்கம் கூறினார்,

"ரவி.. சாப்பாடுனு அவர் சொல்லறது, பெண்ணை"

நான் என் முடிவை சொல்வதற்குள் அப்பா, " பெண்ணை எங்களுக்கு ரொம்ப புடிச்சிருக்கு. எப்போ நிச்சயம் வைச்சுக்கலாம்?"

அதன்பிறகு நடந்தவைகள் எதுவுமே எனக்கு காதில் விழவில்லை. எப்படி அங்கிருந்து கிளம்பினேன்? தெரியவில்லை. நானும் நண்பர்களும் தனிக்காரில். நண்பர்கள் அனைவரும், " மாப்பிள்ள, முதல் பொண்ணே உனக்கு முடிஞ்சிருச்சு, அதனால பார்ட்டி குடு" என்றவர்கள் நேராக அந்த ஹோட்டல் பாருக்கு அருகில் காரை நிறுத்தினார்கள். ஆனால் என் மனதில் மட்டும் ஏகப்பட்ட கவலைகள்.

வீட்டுக்கு நடு இரவு வந்தவன், அந்த நேரத்தில் அம்மாவை எழுப்பி எனக்கு பெண் பிடிக்கவில்லை என சொல்லிவிட்டேன். காலையில் எழுந்தால், அப்பாவில் ஆரம்பித்து எல்லோரும் ஒரே அட்வைஸ் மயம். கடைசியில் அப்பா கேட்டார், " ஏன் உனக்கு அந்த பெண்ணை பிடிக்க வில்லை?"

" நான் நினைத்தமாதிரி மாடர்ன் ஆக இல்லை. பார்த்தவுடன் என்னை கவர வில்லை"

அதன்பிறகு ஏகப்பட்ட வாக்கு வாதங்கள். முடிவில் 'எக்கேடு கெட்டு போ' என்ற பார்வையில் அப்பா என்னை அனுப்பிவைக்க, இதோ மலேசியா வந்துவிட்டேன். இமிகேரசன் முடிந்து கஸ்டம்ஸ் முடிந்து லக்கேஜ் எடுத்து, ட்ராலியை தள்ளிகொண்டே போகையில்தான் கவனித்தேன், என் பெயரை தாங்கியபடி ஒரு பெண் நின்று கொண்டிருந்தாள்.

" ஹேய், ஐ அம் ரவி"

" ஹலோ, ஐ ம பிரேமா. நான் தான் இந்த மூன்று நாட்களும் உங்கள் கூட உங்களுக்கு உதவப் போகும் செக்கரட்டரி"

அப்படியே மெய் மறந்து அவளை பார்த்தேன். அழகு என்றால் அப்படி ஒரு அழகு. ஷேம்பு போட்டு, நன்றாக பறக்கும் தலை முடி. முடியை வாராமல் அவள் அப்படியே விட்டிருந்தது அப்படி ஒரு அழகு. அழகான மேக்கப். அவள் கலருக்கு ஏற்ற லிப்ஸ்டிக். "நச்" என்ற உடை. ஆண்களின் சர்ட் போன்ற ஒரு மேல் சட்டை, சைனீஸ் பாணி மிடி. கால் முழுவதும் பள பள ஸ்டாக்கின்ஸ். பார்த்தவுடனே எனக்கு அவளை ரொம்ப பிடித்து விட்டது. மொத்ததில் நான் கனவில் செதுக்கிய உருவம் போலிருந்தாள்.

" என்ன சார், அப்படி யோசனை. நம்ம ஹோட்டல் வந்துடுச்சு. நீங்க குளிச்சிட்டு ரெடியா இருங்க. நான் இன்னும் ஒரு இரண்டு மணி நேரத்தில் உங்களை அழைத்துச்செல்ல வருகிறேன்" என்றவள் என் பதிலை எதிர்பார்க்காமல் சென்று விட்டாள். எனக்கு என்னமோ தேன்மொழியின் உருவம் மனதில் வந்து என்னை இம்சித்தது. இது போல் அழகு தேவதைகளும் உலகத்தில் இருக்கத்தானே செய்கிறார்கள்?, அப்பாக்கு ஏன் இவர்கள் எல்லாம் கண்ணில் பட மாட்டேன் என்கிறார்கள்?

அன்று முழுவதும் அனைத்து கஸ்டமர்களையும் பார்த்து பேசி, அவளுடனே சாப்பிட்டு, இரவு ரூமுக்கு வரும்போது மணி 10. நான் டயர்டாக இருக்கிறது என்பதால் உடனே உறங்க சென்று விட்டேன். அடுத்த நாள் காலை எனக்கு முன் ப்ரேக்பாஸ்ட் டேபிளில், புத்தம் புது ரோஜா போல் அமர்ந்திருந்த பிரேமா," ஹலோ சார், குட் மார்னிங்" என்றாள். சாப்பிட்டு விட்டு கஸ்டமரை பார்க்க போகும் நேரத்தில் அவளை பற்றி விசாரித்தேன். அவளுக்கு இரண்டு அண்ணன்கள், இரண்டு தங்கைகள். அண்ணன்கள் கல்யாணம் ஆனவுடன் இவர்களை கண்டு கொள்வதில்லை. ஒரு வயதான நோயாளி அம்மா. தங்கைகளின் படிப்பு செலவு, அம்மாவின் மருந்து செலவு எல்லாம் இவளின் சம்பாத்தியத்தில்தான் எனத்தெரிந்ததும் இன்னும் ஒரு படி என் மனதில் உயர்ந்து விட்டாள். அப்போதுதான் அந்த கேள்வியை கேட்டேன்,

" நீ ஏன் ஒரு கல்யாணம் பண்ணக்கூடாது"

" பண்ணலாம்தான் சார். நல்ல ஆளா அமையனும். எங்க பார்க்கலாம்"

என் மனதில் திடீரென ஒரு மின்னல். சரி இன்றைக்கு இரவு பார்க்கலாம் என என்னை அடக்கிக்கொண்டேன். மூன்று நாட்கள் வேலை இரண்டு நாட்களிலே முடிந்து விட்டது. அன்று இரவு ஹோட்டலுக்கு வந்தவுடன், பிரேமாவை கூப்பிட்டு,

" பிரேமா, வேலை முடிந்து விட்டது. நாளை இரவு செல்வதற்கு பதில் நாளை பகல் விமானத்தில் செல்லலாம் என நினைக்கிறேன். உன் சேவைக்கு என் கம்பனி பணம் கொடுத்து விடும். ஆனால், நீ எனக்கு மிகவும் உதவியாய் இருந்ததால், இந்த பணத்தை வைத்துக்கொள். ஊருக்கு சென்றவுடன் உன்னை முக்கியமான ஒரு விசயத்திற்காக போன் செய்வேன்" என்று சில ரிங்கட் நோட்டுகளை கொடுத்தேன்.

முடிவு 1:

என்னை ஆச்சர்யமாக பார்த்தவள், " இருங்க சார், வருகிறேன்" என்று தன்னுடைய பேக்கை எடுத்துக்கொண்டு பாத்ரூம் சென்றவள், திரும்பி வந்த காட்சி என்னை திக்கு முக்காட செய்து விட்டது. ஒரு மெல்லிய 'சீ த்ரூ' நைட்டியை அணிந்து வந்தவள் என் அருகே உட்கார்ந்தாள்.

" என்ன இது?" என்று சற்றே கோபத்துடன் கேட்டேன்.

" சார், நான் சும்மா ஒன்றும் பணம் வாங்குவதில்லை. நேற்றே செய்ய வேண்டிய காரியம். ஒரு நாள் தாமதமாகி விட்டது. எந்த கஸ்டமரையும் திருப்தி படுத்தாமல் அனுப்பக் கூடாது எனபது எங்கள் கம்பனி ரூல்"

தேவதையாக என் மனதில் இருந்த அவள் தடாலடியாக பாதாளத்தில் கீழே விழுந்து கொண்டிருப்பதை என்னால் உணரமுடிந்தது. ஒரு வழியாக கற்பை காப்பாற்றிக்கொண்டு, அவசரமாக அப்பாவிற்கு போன் பண்ணினேன்,

" அப்பா, நான் நீங்கள் பார்த்த பெண்ணையே கல்யாணம் செய்து கொள்கிறேன்"

முடிவு 2 (முடிவு 1 பிடிக்க வில்லையென்றால்):

என்னை ஆச்சர்யமாக பார்த்து, " நீங்கள் ஒருவர்தான் என்னை தவறான கண்ணோட்டத்துடன் அணுகவில்லை. மற்றவர்கள் எல்லாம் எங்களை பார்க்கும் விதமே வேறு. என்ன செய்வது சார். பிழைக்க வேண்டியிருக்கிறதே? எனக்கும் நன்றாக தழைய தழைய புடவை கட்டி, எண்ணை நிறைய தடவி தலை சீவி, பூ வைத்து, போட்டு வைத்து, நம் ஊரில் ஒருவரை திருமணம் செய்து கொண்டு, ஒரு மனைவியாக பிள்ளைகள் பெற்றுக்கொண்டு, கணவனுக்கும், பிள்ளைகளுக்கும் பணிவிடை செய்து வாழ ஆசைதான். நாம் நினைப்பது எல்லாமுமா நடக்கிறது" என்று கூறி, என்னிடம் விடை பெற்று சென்றாள். கொஞ்ச நேரம் திக் பிரமை பிடித்து அமர்ந்திருந்த நான், அவசரமாக அப்பாவிற்கு போன் பண்ணினேன்,

" அப்பா, நான் நீங்கள் பார்த்த பெண்ணையே கல்யாணம் செய்து கொள்கிறேன்"

உங்களுக்கு எந்த முடிவு பிடித்திருக்கிறது???

தொடர் விளையாட்டு!!!

பதிவுலக நாட்டாமை பரிசல் என்னை இந்த தொடர்விளையாட்டுக்கு கூப்பிட்டிருக்கிறார். பொதுவாக எனக்கு "எல்லோரையும் பிடிக்கும்" என பொய் சொல்லலாம்தான். ஆனால் அப்படிச்சொன்னால் அது என்னையே நான் ஏமாற்றிக்கொண்டது போல் ஆகும்.

ஆட்டோவெல்லாம் மலேசியாவிற்கு வராது என்ற தைரியத்தில் நான் இந்த விளையாட்டில் பங்கு கொள்கிறேன்.

இந்தப் பதிவோட விதிகள்:

1. பிடித்தவர்களும், பிடிக்காதவர்களும் தமிழ்நாட்டிற்குள்ள இருக்கணும்.

2. நீங்க இதை எழுத அழைக்கிற பதிவர் குறைந்தது இருவராகவும், அதிகபட்சம் ஆறு பேராகவும் இருக்கலாம்

3. பிடித்தவரோ, பிடிக்காதவரோ கண்டிப்பாய் பிரபலமானவராய் இருக்க வேண்டும்.

4. கேள்விகள் குறைந்தது ஏழு இருக்கணும். ஆனா பத்தைத் தாண்ட வேண்டாம்.

இனி....

1.அரசியல் தலைவர்

பிடித்தவர் : தலைவர் எம்.ஜி.ஆருக்கு அப்புறம் யாருமில்லை பிடிக்காதவர்: ராமதாஸ்

2.எழுத்தாளர்

பிடித்தவர் : பாலகுமாரன் பிடிக்காதவர் : ஞானி (எப்போதும் எல்லோரையும் குறை சொல்லிக் கொண்டே இருப்பதால்)

3.கவிஞர்

பிடித்தவர் : வைரமுத்து பிடிக்காதவர் : குத்துப்பாட்டு எழுதும் அனைவரும்

4.இயக்குனர்

பிடித்தவர் : கே.பாக்யராஜ் பிடிக்காதவர் : விசு

5.நடிகர்

பிடித்தவர் : சூப்பர் ஸ்டார் ரஜினிகாந்த் பிடிக்காதவர் : அலட்டல் சிம்பு

6.நடிகை

பிடித்தவர் : சினேகா பிடிக்காதவர் : ஜோதிகா

7.இசையமைப்பாளர்

பிடித்தவர் : இளையராஜா பிடிக்காதவர் : தீனா

8. சிறந்த பதிவர்

பிடித்தவர் : பரிசல் பிடிக்காதவர் : என்.உலகநாதன்

9. சிறந்த நகைச்சுவை நடிகர்

பிடித்தவர் : வடிவேல் பிடிக்காதவர் : விவேக்

10. சிறந்த பாடகர்

பிடித்தவர் : உதித் நாராயணன் பிடிக்காதவர் : சிம்பு

இதைத் தொடர நான் அழைப்பது:

1. எவனோ ஒருவன் என்கிற அதிபிரதாபன்
2. இராகவன் நைஜிரியா
3. கோவி கண்ணன்
4. ஸ்டார் ராஜன்
5. கேபிள் சங்கர்
6. டாக்டர் சுரேஷ்

NRE External Savings Account and NRO Account

நான் சொல்லப் போகும் விசயங்கள் நிறைய பேருக்கு தெரிந்து இருக்கலாம். தெரியாதவர்கள் தெரிந்து கொள்ளட்டுமே என்பதற்காக இந்த பதிவு. நான் கடந்த பல வருடங்களாக என்னுடைய சேமிப்பை மலேசியாவிலிருந்து யு எஸ் டாலராக மாற்றி NRE External Savings Account க்கு அனுப்புவேன். பின்பு அதிலிருந்து இந்திய ரூபாயாக மாற்றி NRE பிக்ஸட் டெப்பாஸிட்டில் போட்டு விடுவேன். அப்போதெல்லாம் வட்டி 8% கூட வாங்கி இருக்கிறேன். பிறகு வட்டி சடாரென்று குறைந்து 1.75% என்றெல்லாம் ஆகி, இப்போது 3% வரை தருகிறார்கள். இது மிகவும் குறைவு. நமக்கு குறைவான வட்டி கொடுத்து விட்டு, அவர்கள் மக்களுக்கு லோன் கொடுத்து 8 முதல் 10 % வரை வட்டி வசூலிக்கிறார்கள். வட்டிகள் குறைந்தபோது நான் வேறு வகையில் முதலீடு செய்தேன். ஆனால் மனைகளிலும், வீடுகளிலும் முதலீடு செய்வது சரிதான் என்றாலும், எல்லா சமயங்களிலும் இடங்களே வாங்கிக் கொண்டிருக்க முடியாதல்லவா? எப்போதும் நம்மிடம் பணமாகவும் (Liquid Cash) இருக்க வேண்டும். அதுதான் எதிர்காலத்திற்கு நல்லது.

NRE External Savings Account and FD:

நாம் எந்தவிதமான கரென்ஸியாகவும் இந்த அக்கவுண்ட்டிற்கு அனுப்பலாம். பிறகு இந்திய ரூபாயாக மாற்றிக்கொள்ளலாம். இந்த பணத்திற்கு வருமான வரி இதற்கு கிடையாது. ஆனால் இந்த பணத்தைக் கொண்டு வாங்கும் சொத்துக்கள் மூலம் கிடைக்கும் வருமானத்திற்கு வட்டி உண்டு. இந்த சேவிங்ஸ் அக்கவுண்ட்டிலிருந்து இந்திய ரூபாயாக பணம் எடுக்கலாம். ஆனால், இந்திய ரூபாயாக இந்த அக்கவுண்ட்டில் பணம் செலுத்த முடியாது.

இந்த அக்கவுண்ட்டிலிருந்து போடும் NRE பிக்ஸட் டெப்பாஸிட்டுக்கு தற்போதைய வட்டி 3% மட்டுமே. ஆனால், நீங்கள் பிக்ஸட் டெப்பாஸிட்டில் போடாமல் NRE External Savings Account லே வைத்திருந்தால் வட்டி 3.2%. என்ன கொடுமை பாருங்க???

ஒரு வருடத்திற்கு குறைந்த FD இதில் ஓப்பன் செய்ய முடியாது. இதில் உள்ள பெரிய குறைபாடே ஒருவருடத்திற்குள் FDயை க்ளோஸ் செய்து பணமாக்க விரும்பினால், உங்களுக்கு வட்டியே சுத்தமாக கிடைக்காது. முதல் மட்டும்தான் கிடைக்கும்.

NRO Account and FD:

என்னைப் பொறுத்தவரை தற்போதைக்கு இந்த அக்கவுண்ட் ஓரளவு பயனுள்ளதாக உள்ளது. ஆனால் இந்த அக்கவுண்டிற்கு வரும் பணம் NRE External Savings Accountலிருந்து வருவது நல்லது. அதாவது ஏற்கனவே NRE External Savings Accountல் பணம் வைத்திருப்பவர்கள் அதை இந்த அக்கவுண்ட்டிற்கு மாற்றலாம். புதிய சேமிப்பை வெளிநாட்டிலிருந்து NRO Accountக்கிற்கு நேரடியாகவும் அனுப்பலாம். இதனுடைய வட்டி 7%. இதன் மூலம் ஒரு Ordinary FD open செய்துக்கொள்ளலாம். அதற்கும் வட்டி 7%. FDயில் உள்ள பணத்திற்கு வருமான வரி செலுத்த தேவையில்லை. ஆனால் அதிலிருந்து வரும் Intrest Income க்கு வருடத்திற்கு வருமானம் 1,50, 000 க்கு மேல் போனால் வருமான வரி TDS செலுத்த வேண்டும். TDS அதாவது Withholding Tax% ஒவ்வொரு நாட்டிற்கும் வேறு படும். அதாவது மலேசியாவிலிருந்து வந்த பணத்தில் போடப்பட்ட பணத்தின் மூலம் கிடைக்கும் வட்டி வருமானம் வருடத்திற்கு ரூபாய் 1,50,000 த்தை தாண்டினால், 10% TDS பிடித்துக்கொண்டு ரூபாய் 1,35,000 தான் தருவார்கள். அதுவே அமெரிக்கா என்றால் 15%.

இது போல் இந்தியா மற்ற நாடுகளுடன் போட்ட அக்ரிமெண்ட் படி TDS விகிதங்கள் மாறுபடும். எல்லா நாட்டிற்கும் என்ன என்ன % என்ற ரிசர்வ் பேங்கின் சர்குலர் என்னிடம் உள்ளது. தேவை பட்டவர்கள் கேட்டால் மெயிலில் அனுப்புகிறேன்.

இந்த NRO Account and FD யின் நன்மைகள் என்னவென்றால்,

01.நியாயமான வட்டி விகிதம்

02. நமக்கு இந்தியாவில் ஏதேனும் வருமானம் வந்தால், உதாரணத்திற்கு வீட்டு வாடகை வந்தால் அதனை இதில் டெப்பாஸிட் செய்து கொள்ளலாம். அதாவது NRE External Savings Accountல் இந்தியாவிலிருந்து இந்திய ரூபாய் டெப்பாஸிட் செய்ய முடியாது. ஆனால் இந்த அக்கவுண்ட்டில் அது முடியும்.

03. ஒரு வருடத்திற்கு முன் FDயை க்ளோஸ் செய்தால், அதற்குறிய வட்டி அதாவது Proportionate Interest கிடைக்கும்.

குறைபாடு என்று பார்த்தால், NRO Accountல் உள்ள பணத்தை மீண்டும் நாம் அனுப்பிய நாட்டிற்கு திருப்பி அனுப்ப முடியாது.

GIFT முறை:

முன்பெல்லாம் என் நண்பர்கள் வருடத்திற்கு ஒரு முறை ஒரு பெரிய தொகையை அவர்களுடைய அம்மாவிற்கு GIFT ஆக அனுப்பிவிடுவார்கள். அவர்கள் அம்மா அதனை சாதாரண FDயாக போட்டு சீனியர் சிட்டிசன் என்ற முறையில் 12% வட்டி வாங்குவார்கள். அவர்களுக்கு வருமான வரியும் கம்மி. ஆனால், இப்போது லேட்டஸ்ட் GIFT TAX ACT என்ன சொல்கிறது என்று தெரியவில்லை. முன்பு Donor based Gift Tax ஆக இருந்தது, பின்பு Donee Based Gift Tax ஆக இருந்தது. இப்போது எப்படி எனத்தெரியவில்லை.

ஆனால், இந்த முறையில் உள்ள சிக்கல் அம்மாவிற்கு ஏதாவது ஆகும் பட்சத்தில், நிறைய சகோதர சகோதரிகள் இருக்கும் பட்டத்தில், இந்த பணத்தை மீண்டும் தனதாக்கிக் கொள்ள அனைவரிடமும் கையெழுத்து வாங்க வேண்டி இருக்கும்.

மீண்டும் சொல்கிறேன், இந்த பதிவு இதைப்பற்றி தெரியாதவர்களுக்கு மட்டுமே. தெரிந்தவர்கள் படிக்க நேர்ந்தால், ஏதேனும் நான் கூறியதில் தவறு இருந்தால் பின்னூட்டத்தில் குறிப்பிடவும். நான் திருத்திவிடுகிறேன்.

எதை நோக்கிச் செல்கிறது நம் நாடு???

சமீபத்தில் என் உறவினர் ஒருவர் என்னிடம் கீழ் கண்ட கேள்வியைக் கேட்டார்,

" எனக்கு இன்கம்டேக்ஸ் ஆபிஸில் Refund வர வேண்டி உள்ளது. அதை எப்படி வாங்குவது? எத்தனை நாள் கழித்து கிடைக்கும்? நான் விசாரித்த வரையில் Refund கிடைக்க சில மாதங்கள் ஆகும் என்று சொல்கின்றார்களே? உண்மையா?

அப்போது அருகிலிருந்த என் நெருங்கிய நண்பர் ஒருவர் "நான் சொல்லும்படி நீங்கள் செய்தால் மூன்றே நாட்களில் வருமான வரி அலுவலகத்திலிருந்து Refund வாங்கிவிடலாம்" என்று என் உறவினரிடம் கூறினார். அது எப்படி சாத்தியம்?

இதோ அவர் வாயினாலே அவர் விளக்குகின்றார், கேளுங்கள்:

எனக்கு ஒரு பெரியத் தொகை வருமானவரி அலுவலகத்திலிருந்து வர வேண்டியிருந்தது. நானும் உங்களைப்போல கவலையுடன் அந்த குறிப்பிட்ட அலுவலகத்தை அணுகினேன். அவர்கள், " கொடுத்துட்டு போங்க, அனுப்புறோம்" எனச்சொல்லி என்னை அனுப்பினார்கள். நானும் தயக்கத்துடன் வெளியே வந்தேன். அப்போது என் அருகில் வந்த அந்த அலுவல ப்யூன்,

" சார், என்ன சார் பணம் வர வேண்டி இருக்கா?"

" ஆமாம்"

" நான் சொன்னபடி செஞ்சீங்கன்னா உங்களுக்கு இரண்டே நாள்ல பணம் கிடைக்கும்"

" என்ன செய்யணும், சொல்லுங்க?"

" முதல்ல எனக்கு ஒரு 100 ரூபாய் கொடுங்க"

கொடுத்தேன். பணத்தை வாங்கிய பிறகு,

" உள்ளே மஞ்சள் கலர்ல சட்டை போட்டுட்டு ஒருத்தர் உட்கார்ந்து இருக்காருல்ல. அவர்தான் உங்கள் பைலை எடுத்து, எல்லாவற்றையும் சரி பார்த்து, கம்ப்யூட்டரில் எண்டர் பண்ணி, பிறகு கமிஷ்னர் கிட்ட அனுப்பனும். அதனால அவரைப் போய் பார்த்து, நான் அனுப்பிச்சேனு சொல்லி ஒரு 1000 ரூபாய் கொடுத்துடுங்க. பைல் ஒரு 30 நிமிசத்துல ரெடி ஆயிடும்"

அவர் சொன்ன படியே அவரை போய் பார்த்து 1000 ரூபாய் கொடுத்தேன். நான் கொடுக்கும்போது கொஞ்சம் கீழே யாருக்கும் தெரியாமல் கொடுக்க முயற்சித்தேன். ஆனால் அவரோ, " பரவாயில்லை, சாதாரணமாவே கொடுங்க" என்றார்.

30 நிமிடத்தில் பைலை ரெடி செய்து, என் முன்னாடியே கமிஷ்னர் ரூமுக்கு அனுப்பினார். பின்,

" கமிஷ்னருக்கு ஒரு 2000 ரூபாய் கொடுத்துடுங்க"

நான் உள்ளே போனேன்.

"சார், என் பைல் இப்போதான் உங்க கிட்ட வந்துச்சு"

" எவ்வளவு பணம் வரனும்"

சொன்னேன்.

" என்ன தொழில் பார்க்கறீங்க" - சொன்னேன்.

" ஓஓஓஓஒ இந்த தொழில்ல இவ்வளவு வருமானம் வருமா? சரி சரி போங்க, பார்த்து அனுப்புறோம். ஒரு மாசம் கழிச்சு வந்து பாருங்க"

" இல்லை சார் வந்து...." சொல்லிட்டு 2000 ரூபாய் பணத்தை நீட்டினேன்.

" முதல்லயே சொல்லறது இல்லையா நீங்க. சரியா இரண்டு நாள் கழிச்சு வாங்க. செக் ரெடியா இருக்கும்"

" ரொம்ப நன்றி சார். இரண்டு நாள் கழிச்சு வரேன்"

இரண்டு நாட்கள் சென்று போனேன். முதலில் பார்த்த ஆபிசரை பார்த்தேன். சொன்னபடி என் செக் ரெடியாக இருந்தது. ஆனால் அவர்,

" சார், உங்க செக் ரெடி. ஆனா உள்ளே அட்மின் ஆபிஸர் ஒருத்தர் இருப்பார். அவரும் செக்ல கையெழுத்து போடணும். அதனால அவரை போய் பாருங்க"

" அவருக்கு ஒரு 500 ரூபாய் கொடுக்கவா, சார்?" - இது நான்.

" கஷ்டப்பட்டு இவ்வளவு வேலை செஞ்சது நான். எனக்கே 1000 ரூபாய் தான். அவருக்கு எதுக்கு 500 ரூபாய். எல்லாம் ஒரு 300 ரூபாய் போதும் போங்க"

பிறகு அட்மின் ஆபிஸரிடம் சென்றேன். ஒரு 300 ரூபாய் கொடுத்தேன்.

" சார், 300 ரூபாய் கம்மி சார். ப்ளீஸ் ஒரு 500 ரூபாயா கொடுங்க" - கொடுத்தேன்.

செக்கில் கையெழுத்து போட்டார். எல்லாம் ரெடி. அந்த செக்கை அவர்கள் டெஸ்பேட்ச் பிரிவிற்கு அனுப்பி போஸ்ட் செய்யணும்.

மீண்டும் ப்யூன் வந்தார்.

" சார், எல்லாம் முடிஞ்சுது. ஒரு 100 ரூபாய் கொடுங்க. டெஸ்பாட்ச் பிரிவுல கொடுக்கறேன்"

கொடுத்தவுடன் செக் அங்கே போனது. டெஸ்பேட்ச் பிரிவில் உள்ள நபர்,

" சார், ஒரு 100 ரூபாய் கொடுங்க. உடனே ரெடி பண்ணிடுறேன்"

பணம் வாங்கியவுடன் இன்னொரு ப்யூனை கூப்பிட்டு, " ஸ்டாம் எடுத்து அதுல ஒட்டி, உடனே சார் முகவரிக்கு போஸ்ட் பண்ணு"

அவன் என்னை பல்லை இழித்துக்கொண்டு பார்த்தான்.

" உனக்கு எவ்வளவு வேணும்?"

" ஒரு 50 ரூபாய் கொடுங்க"

பணம் கொடுத்தவுடன், " சார், நாளைக்கு வீட்டுக்கு வந்துடும் போங்க"

வெளியே வந்தேன். முதலில் சந்தித்து இரு முறை 100 ரூபாய் வாங்கிய ப்யூன்.

" சார், எல்லாம் நல்லபடியா முடிஞ்சுது. நான் தான் உங்களுக்கு வழிகாட்டினேன். சந்தோசமா இன்னொரு 100 ரூபாய் கொடுத்துட்டு போங்க சார்"

தலையெழுத்தே என்று கொடுத்துவிட்டு வீட்டிற்கு வந்தேன். சொன்ன மாதிரி அடுத்த நாளே செக் வீடு தேடி வந்தது.

நண்பர் சொல்லி முடித்தவுடன், எனக்கு தலை சுற்ற ஆரம்பித்தது. என்ன மாதிரி ஒரு நெட் வொர்க் பாருங்க. அந்த கமிஷ்னர் ஒரு நாளைக்கு குறைந்தது 20,000 ரூபாய் இல்லாமல் வீட்டுக்கு போக மாட்டாறாம். நம்ம பணத்தை திருப்பி வாங்க நம்ம கிட்டேயே பணம் வாங்கறாங்க. என்ன கொடுமை இது??

நம்ம நாடு எங்கே போயிட்டு இருக்கு?

இந்தியன் படத்துல ஒரு வசனம் வரும்,

" வெளிநாட்டுல அடுத்தவன் வேலையை செய்ய லஞ்சம் வாங்கறான். இங்க ஏண்டா உங்க வேலையை செய்யறதுக்கே லஞ்சம் வாங்கறீங்க?"

சரியான வசனம் இல்ல???

மிக்ஸர் - 01.11.09

கடந்த இரண்டு நாட்களில் இரண்டு படங்கள் பார்த்தேன். எனக்கு இரண்டு விதமான உணர்ச்சிகள் ஏற்பட்டது. முதல் படம் மனம் கனமாக உணர்ந்து முடிவில் லேசானது. இரண்டாவது படம் மனசு முழுக்க சந்தோச உணர்ச்சிகள் ஏற்பட்டது.

முதல் படம் 'பசங்க'. இந்தப் படத்தை எப்படி இவ்வளவு நாள் தவறவிட்டேன் என தெரியவில்லை. அற்புதமான படம். முதலில் ஏதோ சின்ன பசங்களை வைச்சு எடுத்துருப்பாங்கன்னு ஒரு ஆர்வம் இல்லாமத் தான் பார்க்க ஆரம்பித்தேன். ஆனால் படம் போக போக ஒரே யதார்த்தம். இந்த கதையை அற்புதமாக எடுத்த இயக்குனருக்கு என் மனம் திறந்த பாராட்டுக்கள். இதே போல் லோ பட்ஜட் படங்கள் நிறைய வர வேண்டும். பெரிய நடிகர்களைப் போட்டு, நிறைய சம்பளம் கொடுத்து, நிறைய விலைக்கு விற்று, கடைசியில் அவர்கள் லாபம் பார்க்க, சினிமா டிக்கட்டை அதிகமாக்கி நம்மை முட்டாளாக்குவத்றகு பதில் இது போல் லோ பட்ஜட் படம் நிறைய எடுக்கலாம். செலவுக்கு ஏற்ற லாபம் கிடைக்கும். நாமும் அதிக பணம் கொடுத்து டிக்கட் வாங்க வேண்டாம்.

******************************************************

அடுத்த படம் "ஆதவன்". விமர்சனம் அப்படி இப்படி இருந்தாலும், ஹரிஷ் ஜெயராஜின் பாடல்களுக்காகவும், நயன்தாராவுக்காகவும் (ofcourse சூர்யாவிற்காகவும்) நேற்று படம் போனோம். சந்திரமுகிக்கு அடுத்து அதிகம் சிரித்த படம் ஆதவன்தான். வடிவேலு வரும் ஒவ்வொரு காட்சியும் சிரித்து சிரித்து வயிறு புண்ணாகி விட்டது. ஒவ்வொரு காட்சியையும் அனுபவதித்து ரசித்து பார்த்தோம். படம் சுமார் என்று ஆவி முதற்கொண்டு அனைத்து பத்திரிக்கைகளும் எழுதியிருந்தாலும் எனக்கு படம் பிடித்த காரணம் வடிவேலு. நாம் படம் பார்க்க போவது ஒரு இரண்டரை மணி நேரம் டென்ஷனை மறக்கத்தான். அதை இந்த படத்தின் மூலம் நன்றாகவே அனுபவித்தேன். அந்த மகிழ்ச்சி இரவு வரை நீடித்தது. அந்த காலத்திலேயே நான் சிவாஜி படத்தை விட எம்.ஜி.ஆர் படங்களைத் தான் அதிகம் பார்ப்பேன். காரணம் எனக்கு அழப் பிடிப்பதில்லை. ஆதவன் கதை பழைய கதைதான். ஆனால் நான் அதையெல்லாம் பார்க்கவில்லை. பின் எதற்காக படம் போனேன்? முதல் வரியிலேயே பதில் எழுதிவிட்டேன்.

******************************************************

தமிழ்நாட்டுல சினிமா தியேட்டர்ல படம் பார்க்கும் போது இடைவேளை வரும். இங்கே தியேட்டர்களில் இடைவேளையே கிடையாது. முழுப்படம் பார்த்துவிட்டுத்தான் தியேட்டரை விட்டு வெளியே வர முடியும். ஆரம்பத்தில் கஷ்டமாக இருந்தது, இப்போது பழகிவிட்டது. மலேசியாவில் டிவியிலும் அந்த அளவிற்கு விளம்பரம் வருவது கிடையாது. இந்த அனுபவத்தில் உள்ள நான் தீபாவளிக்கு முதல் நாளும் அடுத்த நாளும் நம் ஊர் டிவியில், சன் டிவியாக இருக்கட்டும் அல்லது விஜய் டிவியாக இருக்கட்டும், ஒரு படமோ அல்லது ஒரு நிகழ்ச்சியோ பார்த்து முடிக்கும் வரை.. ஏ அப்பா, எத்தனை விளம்பரங்கள். படத்தின் நீளத்தை விட விளம்பரமே அதிகம் என்பதுபோல் இருந்தது. ஒரு நல்ல படதைதியோ அல்லது ஒரு நிகழ்ச்சியையோ இப்படி பிட்டு பிட்டாக காண்பித்தால் எப்படி ரசிக்க முடியும்? ஏன் இப்படி எல்லோரும் பணத்தாசை பிடித்து அலைகிறார்களோ? தெரியவில்லை.

******************************************************

இது நான் பதிவுலகத்துக்கு வந்த புதிதில் எழுதியது. யாருமே பதில் சொல்லாததால் மீண்டும் கேட்கிறேன்,

மலேசிய வானொலியில் எப்பொழுதுமே, ' பிறந்த நாள் வாழ்த்துக்கள்' என்பதற்கு பதில் "பிறந்த நாள் வாழ்த்துகள்" என்கிறார்கள்.

எது சரி? வாழ்த்துக்களா? வாழ்த்துகளா?

விசயம் தெரிந்தவர்கள் தயவு செய்து விளக்குங்களேன்?

******************************************************

டிவி, சினிமா, இண்டர்நெட், MP3 இது நான்கும் என் வாழ்க்கையை ரொம்பவே ஆக்கிரமித்து விட்டது. இவைகள் இல்லாமல் என்னால் வாழமுடியுமா? என்று யோசித்துப்பார்த்தேன். வாழ்க்கை முழுவதும் அல்ல. அட்லீஸ்ட் ஒரு சில நாட்கள். தினமும் கலையிலும் மாலையிலும் செய்திக்காகவோ அல்லது பாட்டிற்க்காகவோ டிவி பார்க்கிறேன். வாரம் ஒரு சினிமா டிவியிலோ அல்லது மாதம் ஒரு சினிமா தியேட்டரிலோ பார்க்கிறேன். அலுவலகத்தில் இண்டர்நெட் இல்லாமல் இருக்க முடியாது. காரிலும், ஜிம்மிலும் MP3. அப்புறம் எப்படி இவைகள் இல்லாமல் வாழ்க்கை சாத்தியமாகும்?

முடியும் என்கிறார் என் நண்பர். எப்படி என்றால், இங்கே CLUB MED என்று ஒரு அமைப்பு உள்ளது. அவர்கள் நிறைய இடங்களில் கடற்கரை அருகில் ரிசார்ட் வைத்திருக்கிறார்கள். முதலில் அதில் மெம்பர் ஆக வேண்டுமாம். பிறகு குறிப்பிட்ட நாட்களுக்கு முன்பே ரிசார்ட்டில் முன் பதிவு செய்யவேண்டுமாம். பிறகு அந்த நாட்களில் அங்கே சென்று தங்க வேண்டும். அங்கே போன் கிடையாது, டிவி கிடையாது, கம்ப்யூட்டர் கிடையாது. அந்த ஒரு வாரமும் நம் வாழ்க்கையை அவர்களிடம் ஒப்படைத்து விட வேண்டும். அவர்கள் சொல்வதைத்தான் நாம் செய்ய வேண்டும். நிறைய நிகழ்ச்சிகள் நடை பெறுமாம். வித்தியாசமான அனுபவம் ஆக இருக்குமாம். ஏதோ வேறு உலகத்தில் இருப்பதைப் போல் இருக்குமாம். இன்னும் சில நிகழ்ச்சிகளைப் பற்றி சொன்னார். அதை இங்கே எழுத முடியாது.

முடிந்தால் ஒரு முறை சென்று வரவேண்டும். அந்த கிளப் இருப்பது, என் வீட்டிலிருந்து 15 கிமீ தொலைவில்தான்.

******************************************************

குந்திதேவி சமைத்துக்கொண்டோ, என்னவோ செய்துகொண்டிருக்கும்போது, பாண்டவர்கள் அர்ஜுனன் மூலமாக கிடைத்த திரெளபதிய கூட்டிட்டு வந்து,

" அம்மா, இங்க பாருங்க. நாங்க என்ன ஜெயிச்சிட்டு வந்துருக்கோம்னு?" அப்படினு சொன்னாங்களாம்.

குந்திதேவி திரும்பியே பார்க்காம,

" எதா இருந்தாலும் எல்லோரும் சமமா பிரிச்சு எடுத்துக்கங்க" சொன்னாங்களாம்.

அம்மா சொன்ன சொல்ல தட்டக்கூடாதுனு எல்லோரும் திரெளபதிய சமமா மனைவியா எடுத்துக்கிட்டாங்களாம்.

சிவக்குமாரின் "என் கண்மணிகளுக்கு" சொற்பொழிவில் கேட்டது.

குந்திதேவிதான், பார்க்காம சொல்லிட்டாங்க. அவங்களை கூப்பிட்டு, "அம்மா, நாங்க கொண்டாந்து இருக்கறது பொருள் இல்ல, ஒரு பொண்ணுன்னு" சொல்லி அர்ஜுனன் மட்டும் கல்யாணம் செஞ்சிருக்கலாம்ல.

ஏன் அப்படி செய்யலை?

என்னவோ விடுங்க, அதெல்லாம் பெரியவங்க சமாச்சாரம்.

******************************************************

நான் சமீபத்தில் படித்துக்கொண்டிருக்கும் புத்தகம்......?

அப்படினு ஏதாவது புத்தகம் பெயரை சொல்ல ஆசையா இருக்கு. ஆனா என் கிட்ட ஒரு புத்தகமும் கிடையாது. யாராவது எனக்கு ஒரு நல்ல புத்தகம் வாங்கி கொரியர் பண்ண முடியுமா? நான் பணம் கொடுத்துவிடுகிறேன்.

******************************************************