பணம்தான் வேறு என்ன?

என்னுடைய வாழ்வில் இது வரை நான் சந்தித்துள்ள பலவிதமான பிரச்சனைகளை உங்களுடன் பகிர்ந்து கொண்டுள்ளேன். இப்பொழுது நான் இருக்கும் மனநிலையில், என் மனதில் தோன்றும் உணர்வுகளை அப்படியே பதிவு செய்து வைத்துக்கொள்ள விரும்புகிறேன். அதனால் இதையும்... வெறு வழியில்லை. படித்துவிடுங்கள்.....

ஒரு மாதத்திற்கு முன் முறைப்படி ஒப்புதல் பெற்று இந்தியா செல்ல முடிவு எடுத்து டிக்கட் புக் செய்தேன். இந்த முறை நான் திருச்சி செல்வது கீழே நான் குறிப்பிட்டுள்ள மிக முக்கியமான நிகழ்வுகளுக்காக:. 

01. எங்கள் கல்லூரியில் பிகாம் இரண்டு வகுப்புகள். மொத்தம் 150 பேர் படித்தோம். அதில் ஒரு 100 பேர் வரை யாகூ குழுமத்தின் மூலம் தொடர்பில் இருக்கிறோம். ஒரு வருடத்திற்கு முன் சரியாக திட்டமிட்டு, வரும் 13 மற்றும் 14 ஆம் தேதி எல்லோரும் எங்கள் கல்லூரியில் மீட் செய்வதாக முடிவு எடுத்து, அனைத்து வேலைகளையும் செய்து விட்டோம். கிட்டத்தட்ட 70 பேர் வரை வருவதாக ஒப்புக்கொண்டுள்ளார்கள். பல ப்ரோக்ராம்கள் எங்கள் திட்டத்தில் உள்ளன.

02. என் அம்மா 80 வயதை தாண்டிவிட்டார். அம்மாவிற்கு மனத்தில் இருக்கும் தெம்பு உடம்பில் இல்லை. என்னால் அருகில் இருந்து கவனித்துக்கொள்ள முடியவில்லை. ஆனால் ஆறு மாதத்திற்கு ஒரு முறை சென்று சில நாட்கள் அவருடன் இருக்க ஆசை.

03. வீட்டில் ஒரு கணபதி ஹோமம் செய்ய வேண்டும்.

04. நான் இல்லாமலேயே ஒரு வருடங்களாக என் வீடுகளை இன்சினியர் கட்டிக்கொண்டிருக்கிறார். எப்படி இருக்கிறது என்று பார்க்க வேண்டும்.

05. பிள்ளைகளுக்கு ஒரு மாதம் பள்ளி விடுமுறை.

நேற்று மதியம் லக்கேஜ் எல்லாம் பேக் செய்தாகிவிட்டது. மதியம் சாப்பிட வீட்டிற்கு சென்றேன். அனைவரிடமும், "ஆபிஸ் சென்று விட்டு சில வேலைகளை முடித்துவிட்டு, சரியாக ஆறு மணிக்கு வீட்டிற்கு வருகிறேன். கிளம்பி ரெடியாக இருங்கள். டாக்ஸி வந்தவுடன் ஏர்போர்ட் செல்லலாம்" என்று சொல்லிவிட்டு வந்தேன்.

அலுவலகம் வரும் வழியிலேயே ஏகப்பட்ட போன் கால்கள். கார் ஓட்டும் போது நான் போன் பேசுவதில்லை. அதுவும் இல்லாமல் டிராபிக் வேறு. அலுவலகம் வந்தவுடம் தொடர்பு கொண்டேன். 

நான் யாரிடம் பேசினேன், அவர் என்னிடம் என்ன பேசினார் என்பதை விட்டுவிடுவோம். 

இந்த நிமிடம் விமானத்தில் திருச்சியை நோக்கி சென்று கொண்டிருக்க வேண்டிய நான் இந்தக் கட்டுரையை எழுதிக்கொண்டிருக்கிறேன். என்ன காரணம்? பணம்.

போன் வந்ததற்கும், நான் பேசியதற்கும், நான் இப்போது போகாமல் இதை எழுதிக்கொண்டிருப்பதற்கும் முக்கியமான காரணம் பணத்தேவை. முக்கியமான பணத்தேவையில் சிக்கிக்கொண்டுள்ளோம்.

எல்லா ஏற்பாடும் ஒரு வாரத்திற்கு முன்பே செய்தாகிவிட்டது. இப்போது எல்லாவற்றையும் கேன்சல் செய்தாக வேண்டும்.

டிக்கட்டை கேன்சல் செய்ய முடியவில்லை. நான்கு டிக்கட் பணம் மொத்தமும் போயிற்று.

எப்படி வீட்டிற்கு சென்று, ரெடியாக கிளம்பி இருக்கும் மனைவியிடமும், குழந்தைகளிடமும் சொல்வது என்ற குழப்பத்தில் வீட்டிற்கே செல்லாமல் கம்பனியிலேயே அதிக நேரம் இருந்தேன். வீட்டிலிருந்து தொலைப்பேசி அழைப்புகள் தொடர்ந்து வரவே வீட்டிற்கு சென்றேன். நான் எப்படி அவர்களிடம் சொன்னேன், அதற்கு அவர்கள் என்ன ரியாக்ஷன் காட்டி இருப்பார்கள் என்பதையும் உங்கள் யூகத்திற்கே விட்டுவிடுகிறேன்.

என்னை சுட்டுவிடுவது போல் பார்க்கிறார்கள். அவர்களை மட்டும் அனுப்பலாமா என்று யோசித்து முடிவு எடுக்கையில் வேறு சில காரணங்களால் கடைசி நேரத்தில் அனுப்ப முடியவில்லை.

எனக்கு இங்கு உள்ள பிரச்சனை தீர்ந்து நான் திரும்ப ஊருக்கு செல்ல இன்னும் ஆறு மாதம் ஆகலாம். அதுவரை என் அம்மாவிற்கு எதுவும் ஆகாமல் இருக்க வேண்டும். அவர்கள் நல்ல உடல் நலத்துடன் இருக்க வேண்டும்.

சில நண்பர்கள் அடிக்கடி சொல்வதுண்டு, "உனக்கென்ன மலேசியாவில் இருக்கிறாய். நிறைய சம்பாதிக்கிறாய். சந்தோசமாய் இருக்கிறாய்" என்று.

அதில் சிறிதளவே உண்மை. நான் மாதம் ஆயிரம் ரூபாய் சம்பளத்தில் திருச்சியில் வேலைப் பார்த்தேன். அப்போது அடைந்த சந்தோசம் அளவிடமுடியாதது.

சரி, அம்மாவை ஆறு மாதம் கழித்தோ அல்லது இடைப்பட்ட காலத்திலோ பார்த்துவிடலாம். ஆனால், பல நாடுகளிலிருந்து வரும் என் வகுப்புத் தோழர்களை இனி மற்றொரு நாளில் நான் பார்க்க முடியுமா?

இதற்கெல்லாம் என்ன காரணம்? பணம். இன்னும் நான் இங்கே ஒட்டிக்கொண்டிருப்பதற்கு என்ன காரணம்? பணம். இன்று எனக்கு இருக்கும் பிரச்சனைகளுக்கு என்ன காரணம்? பணம்.

ஆண்கள் அழ மாட்டார்கள் என்று யார் சொன்னது. இதோ இதை எழுதிக்கொண்டிருக்கையில் என் கண்கள் கலங்குகிறதே?

அதனால் நண்பர்களே, இன்றிலிருந்து இட்லி, தோசை மற்றும் சாதம் சாப்பிடப்போவதில்லை.

எல்லாவற்றிகும் காரணமான பணத்தை சாப்பிட போகிறேன்.

அப்படியாவது புத்தி வரட்டும்.

எனக்கு!

ராஜன்...

எனக்கு எதுல நம்பிக்கை இருக்கோ இல்லையோ விதி மேல அதிக நம்பிக்கை இருக்கு. எல்லாம் விதிப்படிதான் நடக்குமா என உங்களுக்கு சந்தேகம் வரலாம். அப்படி சந்தேகம் உங்களுக்கு இருக்குமானால் நீங்கள் இதை அவசியம் படிக்க வேண்டும்.

என் பெயர் பிரசாத். வீட்டிற்கு ஒரே ஆண் பிள்ளை. அப்பா கண்டிப்பானவர் ஆனால் அதே சமயம் அதிக செல்லமும் கொடுப்பார். அதனால் தானோ என்னவோ பாருங்கள், எனக்கு படிப்பு மட்டும் வரவே இல்லை. அப்பாவும் என்னவெல்லாமோ செய்து பார்த்தார். எங்கெல்லாமோ சேர்த்து பார்த்தார்,ம்ம். ஒன்றும் பிரோசனமில்லை. கடைசியில் யாரோ சொன்னார்கள் என்று ஒரு கிறிஸ்டியன் பள்ளியில் சேர்த்துவிட்டார். அங்கே எல்லோரும் ஆங்கிலத்தில் பேசுவதைப் பார்த்து மிரண்டு போய் ஒரு வாரம் பள்ளிக்கு செல்லாமல் அடம்பிடித்ததை எல்லாம் விலாவாரியாக உங்களிடம் சொல்லி போரடிக்க விரும்பவில்லை. நான் சொல்ல வந்த விசயமே வேறு. அது ராஜனைப் பற்றியது. ராஜன் எங்கள் வகுப்பில் பிரபலமானவன். 'கிராமத்தான் நன்றாக படிக்காதவன்' என்று என்னைப்பார்த்து எல்லோரும் ஒதுங்கிப் போகும்போது அவன் ஒருவன் மட்டுமே என்னிடம் நன்றாக பழக ஆரம்பித்தான். நன்றாக படிப்பான். அழகாகவேறு இருப்பான். அவனுக்கு அப்போதே நிறைய பெண்கள் நண்பர்களாய் இருந்தார்கள்.

ஆனால் அவன் காதலித்தது சுதாவை. சுதா எங்கள் பள்ளிக்கு அருகில் உள்ள பெண்கள் பள்ளியில் படித்தாள். ராஜனும், சுதாவும் ஆறாம் வகுப்பில் இருந்து ஒன்றாக ஒரே வகுப்பில் படித்தவர்கள். இருவரும் உயிருக்கு உயிராய் காதலித்தார்கள். அவர்களின் காதலைப்பற்றிய அனைத்தையும் என்னிடம் சொல்வான். அந்த வயதில் எனக்கோ ஒரே வெறுப்பாக இருக்கும். நமக்கோ ஒரு கேர்ள் பிரண்ட் இல்லை. இவனுக்கு நிறைய கேர்ள் பிரண்ட். அதிலும் காதலிப்பதோ ஒரு அழகு தேவதையை. அந்த மாதிரி கடுப்பாக இருந்த ஒரு நாள் மாலையில் ராஜன்,

"பிரசாந்த், இன்னைக்கு சாயந்தரம் சினிமா போகலாமா? உனக்கும் சேர்த்து டிக்கட் புக் செய்யட்டுமா?" என்றான்.

"சரி" என்றேன் நான்.

பள்ளி முடிந்ததும் தியேட்டருக்கு சென்றோம். பார்த்தால், சுதா அங்கே இருக்கிறாள். நான் அதுவரை போட்டோவில் மட்டுமே பார்த்திருக்கிறேன். முதல் முறையாக நேரில் பார்த்தேன். அவள் அழகை எப்படி வர்ணிப்பது என்று தெரியவில்லை. அவள் அழகை வர்ணிக்க ஆரம்பித்தால், நிறைய நேரம் செலவாகும். அப்புறம் என்னால் கதையை சரியாக கொண்டு சொல்ல முடியாது. அதனால் அவள் எப்படிப்பட்ட அழகு என்பதை படிக்கும் நீங்களே முடிவு செய்து கொள்ளுங்களேன்.. ப்ளிஸ்.

படம் ஆரம்பித்தது. முதலில் எல்லாம் சாதாரணமாகத்தான் இருந்தது. கொஞ்ச நேரம் கழித்து அருகே ஏதோ பேசுவது போல் சத்தம் கேட்டது. வேறு என்ன என்னவோ சத்தங்கள் வேறு. திரும்பி அருகில் பார்த்தால், நான் அதை எப்படி சொல்வது? நீங்களும் நான் அவர்கள் செய்ததை வர்ணிப்பேன் என்று அதிகம் எதிர்பார்க்காதீர்கள். நான் ஒரு நல்ல கதை உங்களுக்கு சொல்ல வேண்டும் என்ரு நினைக்கிறேன். செக்ஸ் கதை அல்ல. இருந்தாலும் அவர்கள் நடந்து கொண்ட விதம் ரொம்ப மோசம்.

என்னால் அதிக நேரம் அதைப் பார்த்துக்கொண்டு சும்மா இருக்க முடியவில்லை. எழுந்து வெளியே சென்று விட்டேன். ஒரு அரை மணி நேரம் சென்று வந்து பார்த்தால்..... அவர்கள் மாறவே இல்லை. பொறாமையுடன் படத்தை பார்த்து முடித்தேன். படம் முடிந்து வெளியே வரும்போது பார்த்தால், அவ்வளவு சாந்தமாக வருகிறார்கள் இருவரும். அதில், "எப்படி மாப்பிள படம்னு" கேள்வி வேற...

இப்படியாக அவர்கள் காதல் வளர்ந்தது.  அவனைப் பற்றி இப்படி சொன்னாலும் எனக்கு ராஜனை ரொம்ப பிடிக்கும். அவனைப் பார்த்துதான் எப்படி உடை அணிவது என்று கற்றுக்கொண்டேன். அவனின் ஆங்கில அறிவு மிகவும் அபாரமானது. அவனைப் பேச சொல்லி கேட்டுக்கொண்டே இருப்பேன். ஆனால் அவனுக்கு தமிழில்தான் பதில் சொல்வேன். நன்றாக பாடுவான். கித்தார் வாசிப்பன். ஸ்போர்ட்ஸ் மேன் வேறு.என்னை பொறுத்தவரை அவன் எனக்கு ஒரு ஹீரோ. அவனைப்பார்த்து நிறைய பொறாமை படுவேன்.

ஒரு நாள் காலையில் தமிழ் ஐய்யா வகுப்பு எடுத்துக்கொண்டிருந்தார். ராஜன் மெதுவாக,

"டேய் உன்னிடம் ஒரு விசயம் சொல்ல வேண்டும். யாரிடமும் சொல்லக் கூடாது" என்றான்.

"சொல்ல மாட்டேன் சொல்லு" என்றேன்.

"நேற்று இரவு என் வீட்டில் யாரும் இல்லை. மாலையில் சுதாவை வீட்டிற்கு கூப்பிட்டேன். ஒரு வித பயத்துடந்தான் வந்தாள். பேசிக்கொண்டிருந்தோம். பிறகு சாப்பிட்டோம். அதன் பிறகு.."

"அதன் பிறகு?"

"சுதாவை..... மாப்பிள்ள" என்று விலாவாரியக சொல்ல ஆரம்பித்தான். என்னால் நம்பவும் முடியவில்லை. நம்பாமல் இருக்கவும் முடியவில்லை. வீணாப்போனவன் ஒரு வரியில் நான் உங்களுக்கு சொன்னது போல் சொல்லலாம் இல்லை. ஒவ்வொண்ணையும் சொல்ல ஆரம்பித்து என் மனசை கெடுத்து எனக்கு தூக்கம் இல்லாம ஆக்கிட்டான்.

நான் அவன்கிட்ட சொன்னது ஒரே ஒரு விசயம்தான், "மாப்பிள்ள ஆனது ஆயிடுச்சு. சுதாவை கை விட்டுடாத. அவள நீதான் கல்யாணம் பண்ணிக்கனும்"

"நிச்சயம் மாப்பிள"

அதன் பிறகு அடிக்கடி ராஜன் வீட்டில் யாரும் இல்லாமல் போனார்கள். 'முடி இருக்கற மகராசி அள்ளி முடியிறா' 'பல்லு இருக்கறவன் பட்டாணி சாப்பிடறான்'  நான் எப்படி தடுக்க முடியும். எனக்கு முடியும் இல்ல, பல்லும் இல்லை.

அப்படியாக அவர்கள் காதல் வளர்ந்த போது எங்கள் பள்ளி வாழ்க்கை முடிந்தது. அவன் அதிக மார்க் வாங்கி பாஸ் செய்தான். நான் தட்டுத்தடுமாறி பாஸ் செய்தேன். அவன் நல்லக் கல்லூரியில் சேர்ந்தான். என் அப்பாவும் அதே கல்லூரியில் ஆளைப் பிடித்து எனக்கும் சீட் வாங்கி விட்டார். ஆனால் என்ன ஒண்ணு, அந்த கல்லூரியில் நன்றாக படிப்பவர்களை ஒரு வகுப்பிலும், என்னைப் போல மக்குகளை இன்னொரு வகுப்புகளிலும் போட்டார்கள்.

தினமும் சந்தித்து பேசுவோம். மூன்று வருடம் கடந்தது. நான் ஜஸ்ட் பாஸ் செய்தேன். அவன் நிறைய மார்க் வாங்கி டிஸ்டிங்ஷனில் பாஸ் செய்தான். 

அவன் எப்படியும் ஐ ஐ எம் MBA வோ அல்லது CA வோ படிக்கப் போவதாக சொன்னான். கல்லூரி படிப்பு முடிந்த பிறகு அவனை சந்திக்க முடியவில்லை.

அப்பாவோ "இதெல்லாம் எங்க உருப்பட போவுது என்று திட்டிக்கொண்டிருந்தார்" 

நானோ, "அப்பா எனக்கு விதியின் மேல் நம்பிக்கை இருக்கு. நான் பெரிய ஆளா வருவேன்னு மனசு சொல்லுதும்பேன்"

அவரோ, "உன் விதியை தூக்கி குப்பைல போடு" என்பார். 

பின் அவரே என்னை அவரின் நண்பரின் கம்பனியில் சேர்த்துவிட்டார். சாதாரண கிளார்க் வேலைதான். குறைந்த சம்பளம். அப்போதுதான் கம்ப்யூட்டர் வந்த சமயம். என்னவோ எனக்கு கம்ப்யூட்டரில் அப்படி ஒரு ஆர்வம். ஒரு நாள் கம்பனியின் சாப்ட்வேரில் ஒரு பிரச்சனை. சும்மா அனுபவத்தில் நான் சொன்ன ஒரு சொல்யூஷன், ப்ரோக்ராமை சரி செய்ய உதவியது. அதைக் கேள்விப்பட்ட MD என்னை கம்ப்யூட்டர் செக்ஷ்னுக்கு மாற்றல் செய்தார். வேக வேகமாக எல்லாவற்றையும் கற்றுக்கொண்டேன். அப்படியே கம்பனி செலவில் கம்ப்யூட்டர் ப்ரோக்ராம் படிக்க ஆரம்பித்தேன். நீங்கள் நம்பித்தான் ஆக வேண்டும். நன்றாக படித்தேன். 

ஒரு ப்ராஜக்ட் விசயமாக எங்கள் டிப்பார்ட்மெண்ட் HOD அமெரிக்கா செல்ல வேண்டும். ரொம்ப முக்கியம். நேரத்துக்கு செல்லாவிட்டால் மிகபெரிய ஆர்டர் கிடைக்காமல் போய்விடும். ஆனால் திடீரென HOD கிளம்ப வேண்டிய தினத்தன்று அவருக்கு உடம்புக்கு முடியாமல் போய்விட்டது. விதி என் வாழ்வில் விளையாட ஆரம்பித்த நாள் அது. MD என்னை போகச் சொன்னார். நானும் துணிந்து அம்மெரிக்கா சென்றேன்.

அதன் பிறகு என் வாழ்வில் நடந்த அனைத்தும் விக்ரமன் சினிமாவில் வருவது போலத்தான். எல்லாம் கிடைத்தது. அழகான மனைவி. பிள்ளைகள். சொத்து. சந்தோசப்பட்ட அப்பா. எல்லாமும் கிடைத்தது. குறை ஒன்றும் இல்லை. அவ்வவ்ப்போது பழைய வாழ்க்கை நினைவுக்கு வரும். என் ஹீரோ ராஜன் நினைவுக்கு வருவான். நிச்சயம் என் வளர்ச்சியை பார்த்து சந்தோசப் படுவான் என நினைத்துக்கொள்வேன். அப்பா பிள்ளைகளுடன் ஒரு முறை சொந்த ஊருக்கு வரச்சொல்லி வற்புறுத்தியதால், ஒரு மாத காலம் லீவ் எடுத்துக்கொண்டு திருச்சி வர முடிவெடுத்தேன்.

இன்னும் ஒரு பத்து நிமிடத்தில் திருச்சி ஏர்போர்ட்டில் இருப்பேன். ஒரே சந்தோசம். நீண்ட வருடங்கள் கழித்து திருச்சி வருகிறேன். சென்னையோ, டெல்லியோ அவ்வப்போது வந்துவிட்டு ஓடி விடுவேன். இந்த முறை திருச்சி. சொந்த ஊர்.

இமிக்ரேஷன், கஸ்டம்ஸ் முடிந்து வெளியே வந்தேன். டிரைவரைத் தேடினேன். மனைவியும், பிள்ளைகளும் ஆளுக்கு ஒரு லக்கேஜை தூக்கிக்கொண்டு செல்லாம் என நினைக்கையில் ஒரு குரல்...

"சார், நான் லக்கேஜை எடுத்து காரில் வைக்கவா?"

யார் என்று திரும்பி பார்த்தேன்..

என்னால் நம்ப முடியவில்லை. என்னை அழைத்தது என் ஹீரோ ராஜன்....

மனசு முழுவதும் வலித்து கண்கள் பொங்க, "நீங்க ரா......" முடிக்கவில்லை

"சொல்லுங்க சார் எங்க இருக்கு உங்க கார்?"

நல்ல வேளை என்னை அவனுக்கு அடையாளம் தெரியவில்லை.

முற்பகல் செய்யின்.. அத்தியாயம் 2

ஒரு மாதம் பள்ளி விடுமுறை. இனி ஜாலிதான். படிக்க வேண்டாம். காலையில் லேட்டாக எழுந்திருக்கலாம். சரியாக காலை 10 மணிக்கு நண்பர்கள் எல்லோரும் என் வீட்டில் ஆஜராகிவிடுவார்கள். கொஞ்ச நேரம் கேரம் விளையாடுவோம். செஸ் விளையாடுவோம். மதியம் சின்ன தூக்கம். மாலை எங்கள் பள்ளி மைதானத்திற்கு கிரிக்கெட் விளையாட சென்று விடுவோம். இருட்டும் வரை விளையாடுவோம். பின் ஒரு மணி நேரம் இருட்டிலே உட்கார்ந்து கொண்டி பேசிக்கொண்டிருப்போம். நான், குணா, விக்னேஷ், ஜோசப், முகமது மட்டும் நீண்ட நேரம் பேசிக்கொண்டிருப்போம். விடுமுறை முடிந்து அனைவரும் 10ம் வகுப்பு செல்ல வேண்டும். 10 ஆம் வகுப்பில் அனைவரும் நன்றாக படித்து நிறைய மார்க் வாங்க வேண்டும் என்று அனைவரும் நல்ல குறிக்கோளுடன் இருந்தோம். அன்று இரவு எல்லோரும் கிளம்ப ஆரம்பித்தோம்.

எங்கள் பள்ளியை விட்டு வெளியே வந்தவுடன் மெயின் ரோடு வரும். அதைத் தாண்டினால் ஒரு எதிர்பக்கத்தில் ஒரு சின்ன டீக்கடை இருக்கும். விளையாடி முடித்தவுடன் அங்கே சென்று அமர்ந்து ஒரு ஏலக்காய் டீ குடிப்போம். அப்போதுதான் விளையாடி முடித்த களைப்பு போவது போல இருக்கும். பின் ஆளுக்கு ஒரு பக்கமாக வீட்டிற்கு கிளம்புவோம். பொதுவாக நானும் குணாவும் ஒன்றாகத்தான் கிளம்புவோம். அவன் சைக்கிளில் என்னை வீடுவரை வந்து விட்டுவிட்டு போவான். வீட்டை நெருங்குகையில் குணா என்னிடம்,

"குரு, காலைல ஒரு 5.30க்கு ரெடியா இரு. நான் வந்து உன்னை ஒரு இடத்துக்கு கூட்டிப் போகிறேன்" என்றான்.

எனக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை. 

"அதிகாலைல எங்கடா?"

"நீ வாடா. அப்புறமா புரிஞ்சுப்ப"

"வீட்டுல கேட்டா என்ன சொல்றது?"

"காலைல கிரிக்கட் ப்ராக்டிஸ் இருக்குனு சொல்லு"

"பார்க்குறேன், வர முடியுமானு"

"நீ வர. அவ்வளவுதான்" என்றவன் என் பதிலை எதிர்பார்க்காமல் சைக்கிளை எடுத்துவிட்டு விறுவிறுவென்று சென்றுவிட்டான். குளிக்கலாம் என்று பாத்ரூமிற்கு சென்றேன். எங்கள் வீடு சின்ன வீடு. வாடகை வீட்டில்தான் குடியிருந்தோம். ஒரே வீட்டை இரண்டாக பிரித்திருந்தார்கள். ஒரு பாத்ரூம், ஒரு டாய்லெட்தான். அதைத்தான் இரண்டு வீட்டினரும் பயன்படுத்திக்கொள்ள வேண்டும். எங்கள் குடும்பம் மிகச் சிறியது. நான், அப்பா மற்றும் அம்மா அவ்வளவுதான். பக்கத்து வீட்டில் ஒரு கணவன், மனைவி அவ்வளவுதான். அவர்களுக்கு குழந்தை இல்லை. அந்த பெண்மணிக்கு ஒரு 45 வயது இருக்கும். எங்கள் வீட்டோடு ரொம்ப நெருக்கம். நன்றாக பழகுவார்கள். எப்போதும் எங்கள் வீட்டில்தான் இருப்பார்கள். என்னை அவர்களுக்கு ரொம்ப பிடிக்கும். ரொம்ப சந்தோசமானால் என்னை கட்டிபிடித்து கொஞ்சுவார்கள்.

"விடுங்க ஆண்ட்டி, வெக்கமா இருக்கு" என்று சொல்லி உதறி ஓட ஆரம்பிப்பேன்.

"என்னடா பெரிய ஆளாயிட்டயா? உன்னை பொறந்ததிலிருந்து நான் பார்க்குறேன். தெரியுமோ இல்லையோ?" என்று என்னை பிடித்து இழுப்பார்கள். அம்மாவோ, "யாருடா அது நம்ம கலா ஆண்டிதானே" என்று சாதாரணமாக எடுத்துக்கொள்வார்கள். ஆனால் எனக்கோ உள்ளுக்குள் என்னென்னவோ செய்யும். என்ன என்று தெரியாது. யாரிடமும் கேட்கவும் பயமாக இருக்கும். நண்பர்களிடம் சொன்னால் ஏதாவது ஓட்டி எடுப்பார்களோ என்று பயமாக இருக்கும். அதனால் அவர்கள் என்னைத் தொட்டு பேசும்போது ஏற்படும் மன அதிர்வுகளை, உடல் உணர்ச்சிகளை அப்படியே என் மனதிற்குள்ளே அடைத்து வைத்துவிடுவேன்.

ஏதேதோ நினைத்துக்கொண்டே குளிக்கலாம் என்று பாத்ரூம் சென்றேன். துண்டை அவிழ்த்துவிட்டு தண்ணீரை பக்கட்டில் பிடித்துவிட்டு குளிக்க தண்ணீரை டிப்பரால் எடுக்கப் போனேன்,

"என்னடா, இப்பத்தான் வந்தியா?" என ஒரு குரல் கேட்டது. திடுக்கிட்டு சுற்றிலும் பார்த்தேன். பாத்ரூம் கதவை சரியாக மூடி இருக்கிறேனா என பார்த்தேன். சரியாகத்தான் மூடி இருந்தது. குரல் வெளியிலிருந்துதான். நான் வீட்டில் நுழையும்போது அம்மா கோவிலுக்கு சென்றது நினைவிற்கு வந்தது. வீட்டில் யாரும் இல்லை. அப்படியானால்.....

"என்னடா, கேக்குறேன், பதிலே காணோம்?" கலா ஆண்ட்டிதான்.

"ஆமா ஆண்டி"

"ஏன் இவ்வளவு நேரம்?"

"விளையாடிட்டு பேசிட்டு இருந்தோம் ஆண்டி"

"அப்படி என்னடா பேசுவீங்க?"

"சும்மா பேசிட்டே இருப்போம்"

"என்னத்தான் பேசுவீங்களோ..ம்ம்ம் நல்ல குளி" 

பின் ஒரு நிமிடம் அமைதி. பக்கத்தில் உள்ள டாய்லெட் கதவு திறக்கும் ஓசை கேட்டது. டாய்லெட்டும், பாத்ரூமும் சின்ன சின்ன அறைகள். மேலே ஆஸ்பெட்டாஸ் ஷீட் போட்டிருக்கும். ஆனால் ஆஸ்பெட்டாஸ் ஷீட்டிற்கும், தடுப்பு சுவருக்கும் இடையில் ஒரு அடி இடைவெளி இருக்கும். அதனால் பேசினால் நன்றாக காதில் விழும்.

"நல்லா அழுக்கு போக தேய்ச்சு குளிடா"

என் உடல் நடுங்க ஆரம்பித்தது. ஒரு அடி இடைவெளியில் கலா ஆண்டி. நானோ நிர்வாணமாக குளித்துக்கொண்டிருக்கிறேன். அந்த நிமிடம் வரை எந்த தவறான சிந்தனைக்கும் இடம் கொடுக்காமல் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கும் ஒரு இளைஞன். ஆனால் கலா ஆண்டி அப்படி பேச ஆரம்பித்ததும், எனக்கு என்னவோ போல் ஆனது.

"என்னடா, காதுல உளுவுதா"

"ம்ம்ம்"

"என்னடா ம்ம்ம். வயசுப் பையன் நல்லா குளி. அப்பத்தான் பார்க்க லட்சணமா இருப்ப" பக்கத்தில் தண்ணீரின் சல்சலப்பு மட்டும் கேட்டுக்கொண்டே இருந்தது. மனம் கன்னாபின்னா என்று முதல் தடவையாக அலைய ஆரம்பித்தது.

"என்னடா, இப்போ என்ன பண்ணற?"

"கொஞ்சம் பேசாம இருக்கீங்களா ஆண்ட்டி. நீங்க முதல்ல இங்க இருந்து போங்க. அப்பத்தான் என்னால குளிக்க முடியும்"

"சரி சரி போறேன். ரொம்ப பிகு பண்ணிக்காதடா. பார்த்து சீக்கிரம் குளிச்சிட்டு வா. ரொம்ப நேரம் குளிச்சு உடம்பை கெடுத்துக்காதா, என்ன?"

"எனக்கு ஒன்றும் புரியவே இல்லை. என்ன இது ஆண்டி லூசு போல ஏதோ உளறி விட்டுச்செல்கிறாள். ரொம்ப நேரம் குளித்தால் உடம்பு கெட்டுப் போகுமா?"

யோசித்துக்கொண்டே குளித்து முடித்தேன். வெளியே துண்டைக் கட்டிக்கொண்டு வந்தேன். கலா ஆண்டி வெளியிலேயே காத்துக்கொண்டிருந்தாள். ரொம்ப டயர்டாக இருந்தது போல் காணப்பட்டாள். 

"என்னடா முடிஞ்சுதா?"

"ம்ம்ம்"

"அம்மா வர லேட்டாகும்னு சொன்னா. நான் தான் உனக்கு சாப்பாடு போடணும். அதனால சீக்கிரம் டிரெஸ் பண்ணிக்கொண்டு வா" என்று சொல்லிவிட்டு விறுவிறுவென்று வீட்டிற்குள் சென்றாள். என்னால் ஆண்டியை புரிந்து கொள்ளவே முடியவில்லை. 

ஆண்டிதான் இட்லி எடுத்து வைத்தாள். பேசிக்கொண்டே சாப்பிட்டோம். என் படிப்பை பற்றி, என் விளையாட்டைப் பற்றி பேசினாள். என் நண்பர்களை பற்றி பேசினாள். எப்படிப்பட்ட நண்பர்களுடன் நான் பழக வேண்டும் என்று அறிவுரை கூறினாள். அரை மணி நேரத்துக்கு முன் பேசிய ஆண்டிக்கும் இப்போது பேசியதற்கும் நிறைய வித்தியாசம் இருந்தது தெரிந்தது. ஆனால் ஏன்? என்று மட்டும் எனக்குத்தெரியவில்லை.

அம்மா 9 மணிக்கு வந்தார்கள். நான் படுக்க செல்லுமுன் அம்மாவிடம், காலை கிரிக்கெட் பிராக்டிஸ் இருக்கிறது அதனால் 5.30க்கு போக வேண்டும், என்னை குணா வந்து கூட்டிச்செல்வான் எனக் கூறி, அதிகாலை எழுப்பிவிட சொல்லிவிட்டு ரூமிற்கு சென்றேன்.

*******************************************

சரியாக காலை 5 மணிக்கு அம்மா எழுப்பிவிட்டார்கள். அப்பா அதற்கு முன்பே எழுந்து வாக்கிங் சென்றுவிட்டார். குணா 5.30க்கு சரியாக சைக்கிளில் வந்தான். அங்கிருந்து கிளம்பினோம். எங்கே கூட்டிச்செல்லப் போகிறான் எனத் தெரியாததால், ஒரு குழப்பத்துடன் சைக்கிளின் பின்னால் அமர்ந்திருந்தேன். 

"எங்கடா போறோம்?"

"என் வீட்டிற்குத்தான்"

"உன் வீட்டுக்கு இப்போ எதுக்குடா போறோம்?"

"பேசாம வா, புரியும்"

குணாவின் வீடு என் வீட்டிலிருந்து ஆறு தெருக்கள் தள்ளி இருந்தது. அவன் குடி இருப்பது ஒரு ஸ்டோரில். நிறைய வீடுகள். அங்கேதான் கூட்டிச்சென்றான். வீடு வந்ததும் சைக்கிளை நிறுத்திவிட்டு, என்னை மாடிக்கு கூட்டிச் சென்றான். கீழே 7 வீடுகள் அடங்கிய ஸ்டோருக்கான மொட்டை மாடி மிகப் பெரியது. கணக்காக 5 ஆவது வீட்டின் மேலே ஒரு ஓடு மூடி இருந்தது. என்னை அப்படியே கீழே படுத்துக்கச்சொன்னான். அந்த ஓட்டை விலக்கினான். அங்கே ஒரு கண்ணாடி இருந்தது. அதன் மூலம் சூரிய வெளிச்சம் வீட்டிற்கு செல்வது போல் வைக்கப்பட்டிருந்தது. படுத்துக்கொண்டே அந்த கண்ணாடியை பார்க்கச் சொன்னான்.

பார்த்த போது, அந்த வீட்டின் கீழே.......

- தொடரும்