சரத்பவார் - அன்னா ஹசாரே!

கடும் விலைவாசி. ஷேர் மார்க்கெட் சரிவு. பணவீக்கம். என்றும் இல்லாத அளவிற்கு ஒரு அமெரிக்க டாலரின் இந்திய மதிப்பு ஏறக்குறைய 53 ரூபாய் ஆகிவிட்டது. இதை உடனடியாக சரி செய்ய வேண்டிய பொறுப்பு அரசாங்கத்திடம் இருக்கிறது. ரிசர்வ் பேங்க் உடனடியாக தலையிட்டு அமெரிக்க டாலரை கையிலிருப்பில் இருந்து எடுத்து வெளியில் விட வேண்டும். அதனால் ஓரளவு இந்திய ரூபாயின் மதிப்பு உயரலாம். ஆனால், நிதியமைச்சர் பிராப் முகர்ஜியோ எதுவும் நடவடிக்கை எடுப்பதாக தெரியவில்லை.

இந்தியா ஒரு Self Sufficient Country. நாம் பெட்ரோல் மட்டுமே அதிக அளவில் இறக்குமதி செய்கிறோம். மற்ற பொருட்கள் எல்லாம் அதிகமாக ஏற்றுமதி செய்கிறோம். இப்படி இருக்கையில் எங்கிருந்து வந்தது இந்த பணவீக்கம்? தவறு எங்கோ பெரும் அளவில் நடந்து கொண்டிருக்கிறது. கவனிக்க வேண்டிய அரசாங்கமோ வேடிக்கை பார்த்துக்கொண்டிருக்கிறது ஓரளவு பணம் உள்ளவர்கள் எல்லாம் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக பணத்தை பங்கு வர்த்தகத்தில் முதலீடு செய்வார்கள். ஏதோ கொஞ்சம் பணம் கிடைக்காதா? என்ற ஏக்கத்தில்!  ஆனால் இப்போது நடப்பது என்ன? ஷேர் மார்க்கெட் பாயிண்ட் அதல பாதாளத்தை நோக்கி சென்று கொண்டிருக்கிறது. முதலுக்கே மோசம்!

விலைவாசி உயர்வை விவாதிப்பதற்கு எதிர்கட்சிகள் ஒத்தி வைப்பு தீர்மானம் கொண்டு வந்தால் ஆளும் கட்சி அதை தடுக்கிறது. தினமும் விலைவாசி உயர்வால் மக்கள் வேதனையை அனுபவிக்கிறார்கள். என்னதான் செய்வார்கள் மக்கள்? அதான் கோபம் கொண்ட ஹர்வீந்தர்சிங் என்னும் இளைஞர் மத்திய வேளாண்மைத்துறை அமைச்சரும், காங்கிரஸ் கட்சியின் கூட்டாளியுமான சரத் பவாரை கன்னத்தில் அறைந்து தன் கோபத்தை வெளிப்படுத்தி இருக்கிறார். அவர் அறைந்தது சரியா இல்லையா என்று விவாதிப்பதை விட அவரின் கோபத்தில் உள்ள நியாயத்தை பாருங்கள்.

அவரால் முடிந்திருக்கிறது. பல பேரால் முடியவில்லை. அதுதான் உண்மை. மன்மோகன்சிங் தன் டெம்ளேட் அறிக்கையின் மூலம் 

"இதுபோன்ற சம்பவங்களுக்கு முக்கியத்துவம் அளிக்கக்கூடாது" என்று கூறுகிறார். இது போல் எதற்கும் சரியான பதில் அளிக்க முடியாத பிரதமரைத்தான் நாம் இரண்டாம் முறையாக தேர்ந்தெடுத்திருக்கிறோம்.

முக்கியமான பொறுப்பில் உள்ள பிரணாப் முகர்ஜியோ, "இந்த நாடு எங்கே போய்க்கொண்டு இருக்கிறது?" என்று கேட்கிறார். இந்த கேள்வியை பொது மக்களாகிய நாம் அல்லவா கேட்கவேண்டும்? இப்படி ஒரு நிகழ்ச்சி நடந்ததற்கு அவர் வெட்கம் அல்லவா பட வேண்டும். எங்கே தன்னையும் இப்படி யாராவது அடித்துவிடுவார்களோ என்ற பயம் வந்துவிட்டதோ என்னவோ?

பார்லிமெண்டில் இருப்பவர்கள் யாரும் ஏழை இல்லை. அதனால் அவர்களுக்கு விலைவாசி உயர்வினால் ஏழைகள் படும் வேதனை அறிந்திருக்க நியாயமில்லை.

இது போல் சம்பவம் நடப்பதை நாமும் விரும்பவில்லை. அதே போல் எம்மைப் போல் வெளிநாட்டில் வாழும் இந்தியர்கள் இப்படிப்பட்ட காட்சியினை பார்க்கும் போதும், அதை பார்த்து வெளிநாட்டினர் அடிக்கும் கமெண்ட்டுகளை கேட்கும் போதும் அளவுக்கு அதிகமான வேதனை அடைகிறோம்.

தொலைக்காட்சியில் அந்த காட்சியை அடிக்கடி காண்பிப்பதை உடனே நிறுத்த வேண்டும். மானம் போகிறது.

முன்பு ஒரு முறை நான் அன்னா ஹசாரேவை பற்றி எழுதியபோது என் நெருங்கிய நண்பர்கள் கூட கோபித்துக்கொண்டார்கள். ஆனால் இப்போது பாருங்கள் அவர் புத்தியை காண்பித்துவிட்டார். இவரா காந்தியவாதி? மகாத்மா காந்தி ஒரு போதும் இது போன்ற சம்பவங்களை ஆதரிக்க மாட்டார். 

ஆனால் இந்த திடீர் காந்தியவாதி கேட்கும் கேள்வியை பார்த்தீர்களா? "ஒரே ஒரு முறைதான் அறைந்தாரா?" எனக் கேட்டிருக்கிறார். எவ்வளவு நக்கல், கிண்டல் பாருங்கள்?

இன்னொரு ஹர்வீந்தர்சிங் உருவாகமல் தடுப்பது அரசாங்கத்தின் கடமை. அதற்கு என்ன செய்ய வேண்டும்? உடனடியாக அரசாங்கம் உரிய நடவடிக்கை எடுத்து விலைவாசி உயர்வை ஓரளவுக்கு கட்டுப்படுத்த வேண்டும். அதுதான் இரண்டாவது முறையாக அவர்களை ஆட்சியில் அமர்த்திய மக்களுக்கு அவர்கள் செய்யும் நன்றியாகவும், உதவியாகவும் இருக்கும்.

கல்கி!

சிறு வயதிலிருந்தே நான் மிகவும் ரசித்து படித்த புத்தகங்கள் இரண்டு. ஒன்று ஆனந்த விகடன் இன்னொன்று கல்கி. 1985லிருந்து 1990 வரை என்னுடைய பெயர் வராத பத்திரிகைகளே இல்லை எனலாம். ஆனால் நீங்கள் நினைப்பது போல கதைகளோ அல்லது கட்டுரைகளோ எழுதி வந்ததில்லை. கேள்விகள், துணுக்குகள் மற்றும் விமர்சனங்களில் என் பெயர் பெரும்பாலும் இருக்கும். 

எங்கள் ஊரில் இருந்த ஆர். சிவராஜ் அவர்கள் நிறைய பத்திரிகைகளில் எழுதுவார். இருபது வருடங்களுக்கு முன் அவர் எழுதிய ஒரு கதை கல்கியில் வெளீயானது. எங்களுக்கு எல்லாம் ஒரே சந்தோசம். ஏனென்றால் அவரின் பெயரோடு எங்கள் ஊரின் பெயரும் சேர்ந்தே வந்தது. அவரால் நானும் உந்தப்பட்டு நிறைய கதைகள் எழுத ஆரம்பித்தேன். அப்போதே 50 கதைகள் கிட்ட எழுதியிருப்பேன். ஆனால், ஒன்று கூட வெளியாகவில்லை. பின் மேல்படிப்பினால் என் எழுத்து வாழ்க்கை அப்படியே நின்று போனது.

கல்கிக்கும் எனக்கும் ஆன தொடர்பு பற்றி ஏற்கனவே "கல்கியும், நானும் பாக்யராஜும்"  என்ற தலைப்பில் இப்படி எழுதியிருக்கிறேன்:

"ஒரு முறை கல்கியில் நான் கேட்ட ஒரு கேள்வி என் பத்திரிக்கை தொடர்பை துண்டித்துவிட்டது. நானாகத்தான் எழுதுவதை நிறுத்தினேன். அப்படி என்ன கேள்வி கேட்டேன்?

1985 ஆம் ஆண்டு என நினைக்கிறேன், அப்போது தமிழ்நாடு முழுவதும் ஒரே வெள்ளம். நான் கல்கியில் இப்படி ஒரு கேள்வி கேட்டிருந்தேன்:

"நாடே வெள்ளத்தில் மூழ்கியிருக்கும்போது, தமிழக முதல்வர் எம்.ஜி,ஆர், கே. பாக்யராஜின் "சின்னவீடு" ப்ரீவியூ பார்க்கசென்றது நியாயமா"?

நான் ஒரு தீவிர எம்ஜிஆர் வெறியன். சும்மா இப்படி ஒரு கேள்வி கேட்க போக, அந்தவார கல்கியின் கேள்வி பதில் பகுதியின் தலைப்பே என் கேள்விதான். அதுமட்டுமல்ல, எல்லா கல்கி விளம்பரத்திலும் இந்த கேள்விதான். அதற்கு ஒரு பக்கம் பதில் எழுதி பாக்யராஜையும், தலைவரையும் சாடியிருந்த்ததாக நினைவு.

அதற்கு அடுத்தவாரம் கே. பாக்யராஜிடமிருந்து மறுப்பு வந்திருந்தது. அதையும் கல்கியில் பிரசிருத்திருந்தார்கள். அவரின் மறுப்பின் கடைசியில் இப்படி எழுதியிருந்தார்:

" தலைவரின் பெயரை கெடுப்பதற்காக, நீங்களே இப்படி ஒரு கேள்வி கேட்டு, அதற்கு பதிலும் கொடுத்துருக்கின்றீகள். பெரியவங்க தப்பு செஞ்சா பெருமாள் செஞ்ச மாதிரி, சின்னவங்க தப்பு செஞ்சா செறுப்பால அடினு ஒரு பழமொழி இருக்கு. நீங்க செஞ்ச தப்ப பெரியவங்க செஞ்ச தப்பா நினைச்சு மன்னிக்கிறேன்"

அடுத்த வார கல்கியில அதற்கு திரும்பவும் பதில் எழுதியிருந்தார்கள்,

" எங்களுக்கு நாங்களே கேள்வி கேட்டு பதில் எழுதவேண்டிய அவசியமில்லை. தேவையென்றால் எங்கள் அலுவலகம் வாருங்கள், அந்த கேள்வி எழுதிய கடிதத்தையும் காண்பிக்கிறோம். நாங்களும் நீங்க செஞ்ச தப்பை பெருமாள் செஞ்சதாவே நினைச்சு மன்னிக்கிறோம்"

அதற்கு பிறகு ஏகப்பட்ட கடிதங்கள், அப்பாவிடம் ஏகப்பட்ட திட்டு. அதையெல்லாம்விட எனக்கு பிடித்த எனதருமை டைரக்டருக்கும், தலைவருக்கும் போய் மனக்கஷ்டத்தை கொடுத்துவிட்டோமே என மனம் நொந்து, வெம்பி, அழுத நாட்கள் இன்னும் என் மனதில் அப்படியே இருக்கிறது.

அப்பொழுது எழுத நிறுத்தியவன்தான், திரும்ப இப்போதுதான் எழுத வருகிறேன்"

பின் 2009 மார்ச்சில் வலைப்பூ ஆரம்பித்தவுடன் மீண்டும் கதைகள் எழுத ஆரம்பித்தேன். முதல் கதை ஆனந்தவிகடனில் 2009 ஜீன் மாதம் வெளியானது. மனம் துள்ளிக்குதிக்க ஆரம்பித்தது. இனி தொடர்ந்து நம் கதைகள் பத்திரிகைகளில் வரும் என எண்ணி நிறைய எழுத ஆரம்பித்தேன். ஆனால் எதிர்பார்த்த வெற்றி கிடைக்கவில்லை. அப்போது "ழ" பதிப்பகம் என்னை அணுகவே எழுதிய அனைத்து கதைகளையும் புத்தகமாக வெளியிட சம்மதித்தேன்.

ஆனால் பத்திரிகைகளில் என் கதைகள் வரவேண்டும் என்கிற கனவு மட்டும் இருந்து கொண்டே இருந்தது. அதற்காக நிறைய பார்மேட்டுகளில் கதைகளை முயற்சி செய்து பார்த்தேன். என்னுடைய தொடர் முயற்சிகள் வீணாகவில்லை.  

இதோ என்னுடைய சிறுகதைகளில் ஒன்றான "அமுதா" இந்த வார கல்கியில் வெளியாகி உள்ளது. விசயம் கேள்வி பட்டதும் நான் அடைந்த மகிழ்ச்சிக்கு அளவே இல்லை. என் மெயில்பாக்ஸில் இருக்கும் அனைத்து நண்பர்களிடத்திலும் என் சந்தோசத்தை பகிர்ந்து கொண்டேன். நண்பர்கள் அனைவரும் என்னை வாழ்த்தியது என்னை மகிழ்ச்சியின் உச்சத்திற்கு கொண்டு சென்றது.

கல்கியை உடனே வாங்கி படிக்க ஆசை. ஆனால், நான் இருக்கும் இடத்தில் தமிழ் பத்திரிகைகள் கிடைக்காது. கோலாலம்பூரில்தான் கிடைக்கும். நல்லவேளையாக எனக்கு கோலாலம்பூரில் மீட்டிங் பிக்ஸானது. இந்தியாவில் ஞாயிறு காலையே வெளியாகும் என்பதால் இங்கும் வெளியாகும் என்று நினைத்து ஞாயிறு காலை காரில் கிளம்பி கோலாலம்பூர் சென்றேன். ஆனால் கல்கி வரவே இல்லை. அன்று மட்டும் மூன்று முறை சென்றேன். வரவில்லை. பின் திங்கள் ஒரு மூன்று முறை சென்றேன். கடைக்காரர் இரவு வரச்சொன்னார்.

டென்ஷனுடன் இரவு சென்றேன். எனக்காக எடுத்து வைத்திருந்தார். உடனே என்னைப்பார்த்து ஒரு கேள்வி கேட்டார்,

"ஏன் சார் நேற்றிலிருந்து இந்த அலை அலையறீங்க? அப்படி என்ன இந்த வார கல்கியில விசேஷம்?"

"என் கதை கல்கியில வந்திருக்குங்க"

"அந்த சிறுகதை நீங்க எழுதுனதா?"

"ஆமாம்"

"ரொம்ப நல்லா இருந்துங்க. நான் ஏற்கனவே படிச்சுட்டேன். கல்கியில கதை வர அளவுக்கு வளர்ந்துட்டீங்க. வாழுத்துக்கள். நிறைய எழுதுங்க" என்றார்.

அவரிடம் நன்றி சொல்லி கிளம்ப நினைக்கையில், என்னுடன் வந்திருந்த எங்கள் கம்பனியின் சேர்மன், கடைக்காரர் என்னை வாழ்த்தியதைப் பார்த்து சந்தோசப்பட்டு அங்கு இருந்த அனைத்து கல்கி புத்தகங்களையும் வாங்கி மும்பைக்கு எடுத்து சென்றுவிட்டார். பின் கதையினை படித்து விட்டு எங்கள் சேர்மனும் பாராட்டியது என் வாழ்நாளில் எனக்கு கிடைத்த மிகப்பெரிய சந்தோசமாக நினைக்கிறேன்.

என் கதையை வெளியிட்ட கல்கி நிறுவனத்திற்கும், , கல்கியின் உதவி ஆசிரியர் எழுத்தாளர் அமிர்தம் சூர்யா அவர்களுக்கும் என் நன்றியினை தெரிவித்துக்கொள்கிறேன்.

இனி நிறைய நல்ல கதைகள் எழுதி பத்திரிகைகளுக்கு அனுப்ப வேண்டும் என முடிவெடுத்திருக்கிறேன். பார்ப்போம்!

இதில் என்ன பெரிய விசயமா? இவ்வளவு சந்தோசப்பட வேண்டுமா? என நீங்கள் நினைக்கலாம்

என்னைப் பொருத்தவரை, என் பதவியினால், என் சம்பளத்தால் கிடைக்கும் சந்தோசங்களை விட, என் கதை கல்கியில் வந்த சந்தோசமே மிகப்பெரிய சந்தோசமாக எனக்குத் தோன்றுகிறது. 

என் எதிர்ப்பை இங்கே பதிவு செய்கிறேன்?

சிறு வயதில் இருந்தே என்னை செம்மை படுத்தியது புத்தகங்கள்தான். படிக்கும் பழக்கம் சிறு வயதிலிருந்தே ஆரம்பித்துவிட்டது. புத்தகங்களை படிக்கும் போது ஏற்படும் சுகம்.... எப்படி சொல்வது? அந்த சுகத்தை சொல்லி புரிய வைக்க முடியாது. அதை அனுபவித்தால்தான் தெரியும். பள்ளி பருவத்திலிருந்தே எப்போதும் நண்பர்களுடன் நூலகத்தில்தான் அதிக நேரம் செலவு செய்திருக்கிறேன். பின்பு எங்கள் வீட்டிலும் மிகப் பெரிய நூலகம் அளவிற்கு புத்தகங்களை என் சித்தப்பா பாதுகாத்து வருகிறார்.

எங்கள் ஊர் நூலகத்தை பழைய இடத்திலிருந்து புது இடத்திற்கு மாற்றினார்கள். யாருமே எதிர்க்கவில்லை. காரணம் சாதாரண இடத்திலிருந்து மிகவும் நல்ல இடத்திற்கு மாற்றினார்கள். புதிதாக ஒரு நூலகர் வந்து சேர்ந்தார். அவர் முயற்சி எடுத்து மிகவும் அருமையாக நூலகத்தை நடத்தி வருகிறார். அரசாங்கம் கொடுக்கும் பணத்தில் எல்லாம் நூலகத்தை நன்றாக பராமரிப்பது என்பது இயலாத காரியம். எங்கள் ஊரில் உள்ள அனைவரும் கொடுத்த நன்கொடையால்தான் நூலகம் மிகவும் நல்ல முறையில் இயங்கிக்கொண்டிருக்கிறது. 

இன்றும் ஊருக்கு போகும் போது எல்லாம் நூலகம் செல்லாமல் வருவதில்லை. நூலகத்தின் அருமை என் போன்ற வெளிநாட்டில் வேலை செய்பவர்களுக்குத்தான் மிக அதிகம் தெரியும் எனலாம். ஒவ்வொரு முறை ஊருக்கு போகும் போதும் நிறைய புத்தகங்கள் வாங்கி நானும் இங்கே உள்ள வீட்டிலேயே ஒரு நூலகத்தை வைத்துள்ளேன். ஆனால் அனைத்தையும் படித்து முடித்தாகிவிட்டது. இனி அடுத்த முறை ஊருக்கு போகும் வரை காத்திருக்க வேண்டும். நானாவது ஆறு மாத்திற்கு ஒரு முறை இந்தியா செல்கிறேன். நிறைய நண்பர்கள் இரண்டு வருடத்திற்கு ஒரு முறைதான் செல்கிறார்கள். அவர்கள் நிலமையை கொஞ்சம் நினைத்து பாருங்கள்!

சமீபத்தில் எங்கள் ஊரில் உள்ள ஒரு பேங்கின் மேனேஜர் பதவி உயர்வில் பரோடா சென்றார். அங்கிருந்து சென்ற வாரம் மலேசியாவில் இருக்கும் எனக்கு போன் செய்தார். "படிக்க ஒரு புத்தகம் இல்லை. உங்கள் புத்தகங்களையே பல முறை படித்து விட்டேன்"  ஏனென்றால் அங்கே இருக்கும் நூலகத்தில் தமிழ் புத்தகங்கள் இல்லை.

சென்னை கோட்டூர்புரம் அண்ணா நூற்றாண்டு நூலகத்திற்கு நான் சென்றதில்லை. ஆனால் கேள்விபட்டதுண்டு. ஆசியாவிலேயே இரண்டாவது பெரிய நூலகம். 180 கோடி செலவில் அனைவரும் பயன்பெறும்படி அமைக்கப்பட்டுள்ளது. 

கலைஞர் ஆட்சியில் கட்டப்பட்டது என்ற ஒரே காரணத்திற்காக அதை மாற்றுவது எந்த விதத்திலும் நியாயம் இல்லை. முதல்வர் நூலகத்தை மாற்றுவதற்காக சொல்லும் காரணமும் ஏற்புடையதாக இல்லை. குழந்தைகளுக்கான சிறப்பு மருத்துவனை அமைப்பதில் எல்லோருக்கும் சந்தோசமே. அதை ஏன் நூலகம் இருக்கும் இடத்தில் அமைக்க வேண்டும்? ஏன் சென்னையில் இடமா இல்லை? புதிதாக ஒரு இடத்தை வாங்கி அங்கே கட்ட வேண்டியதுதானே?

நல்ல ஒரு மாற்றம் வேண்டும் என்றுதானே மக்கள் ஆட்சியை மாற்றினார்கள். மக்களின் உணர்வுகளை புரிந்து கொள்ளாமல், இப்படி தடாலடியான முடிவுகள் எடுப்பது சரியா? 

எங்கள் ஊர் நூலகத்தில் புரவலர் சான்றிதழ் பெற்றவன் என்ற முறையிலும், ஒரு சிறிய எழுத்தாளன் என்ற முறையிலும் மற்றும் ஒரு நல்ல வாசகன் என்ற முறையிலும் என் எதிர்ப்பையும், வருத்தத்தையும், கண்டனங்களையும் இங்கே பதிவு செய்கிறேன்.

கலாச்சார வேறுபாடு?

அம்மா பேசும்போது எல்லாம், " சீக்கிரம் குடும்பத்தோடு வந்து இங்கே செட்டிலாகிவிடு" என்று சொல்லிக்கொண்டே இருக்கிறார்கள். நானும் தள்ளிப்போட்டுக்கொண்டே இருக்கிறேன்.

நான் பள்ளியில் படிக்கும் போது பல பெண்களுடன் பேசும் வாய்ப்பு கிடைத்தது. அதில் ஒரு பெண்ணைப் பற்றி... வேண்டாம். அதை ஒரு நாவலாக எழுத எண்ணம் இருப்பதால் அதைப்பற்றி இங்கே பேச வேண்டாம். விட்டு விடுவோம், பள்ளியில் ஏற்படுவது எல்லாம் காதல் அல்ல, அது ஒரு இனக் கவர்ச்சிதான் என்று இப்போது புரிவது போல் இருக்கிறது. ஆனால், அதை காதல் என்றும் பலர் சொல்கிறார்கள். அப்போது எல்லாம் எந்த பெண்ணுடன் பேசும் போதும் ஒரு பயம் மனதில் இருந்து கொண்டே இருக்கும். யாராவது வீட்டில் போட்டுக்கொடுத்து விட்டாலோ அல்லது பேசியதை வீட்டில் உள்ளவர்கள் பார்த்துவிட்டால் என்ன ஆகும்? என்று ஒரே கவலையாக இருக்கும். உடம்பெல்லாம் நடுங்கும். பல விசயங்களை கற்பனையிலேயே நினைத்துக்கொண்டு வாழ்ந்த காலம் அது. உண்மைகள் புரிய பல வருடங்கள் காத்திருக்க வேண்டியதாகிவிட்டது.

நான் மேலே ஏன் இப்படி இரண்டு பாராக்கள் எழுதினேன் என்பதற்கு நீங்கள் இந்த கட்டுரையை முழுவதும் படிப்பது அவசியமாகிறது.

சென்ற மாதத்தில் ஒரு நாள் இங்கே உள்ள நண்பருடன் பேசிக்கொண்டிருந்தேன். அவர் ஒரு கண்சல்டன்ஸி ஏஜன்ஸி வைத்துள்ளார். பேச்சு மெல்ல அவர் குடும்பத்தை பற்றி நகர்ந்தது. பேச்சு வாக்கில் 'கல்லூரியில் படிக்கும் அவர் பெண் லண்டன் சென்றிருக்கிறார்' என்றார்.

நான் "எதற்கு?" என்றேன்.

"சும்மா சுற்றிப்பார்க்க" என்றார்.

நான் ஏதோ கல்லூரி சுற்றுலா போல என்று நினைத்து, "மாணவர்கள் அனைவரும் சென்றிருக்கின்றார்களா?" என்றேன்.

"இல்லை. அவர் பாய் பிரண்டுடன்" என்றார்.

எனக்கு தூக்கி வாரிப்போட்டது. "என்னது! பாய் பிரண்டுடனா? எத்தனை நாட்கள்?" என்றேன்.

"பத்து நாட்கள்" என்றார்.

எனக்கு தலை சுற்றாத குறை. கல்யாணம் ஆகாத இளம் ஆணும் பெண்ணும் தனியாக பத்து நாட்கள், அதுவும் வேறு ஒரு நாட்டில்? 

"என்ன சார்? இது தப்பில்லையா?" என்றேன்.

"எது தப்பு?"

"கல்யாணத்துக்கு முன்னாடியே இப்படி சுற்றுவது?"

"என்னைப் பொருத்தவரை இது தவறில்லை. எப்படி இருந்தாலும் அவர்கள் திருமணம் செய்து கொள்ள போகிறார்கள். நான் அப்படியே தடுத்தாலும், அவர்கள் இங்கேயே எங்கோ ஒரு இடத்தில் தப்பு செய்ய வாய்ப்பிருக்கிறது இல்லையா?. அதற்கு பதில் நாமே அனுமதித்து விடலாமே" என்றார்.

என்னால் அவரின் கருத்தை ஒப்புக்கொள்ள முடியவில்லை. மேலும் அவரிடம் பேசியதிலிருந்து அவரும் இப்படி லவ் மேரஜ் செய்தவர்தான் என்று தெரிந்து கொண்டேன்.

இங்கே நம் நாடு போல இல்லை. 98 சதவிகிதம் காதல் கல்யாணம் செய்து கொள்கிறார்கள். பள்ளி படிக்கும்போதே எல்லோருக்கும் பாய் பிரண்டு, கேர்ள் பிரண்டு உண்டு. பெற்றோர்கள் பிள்ளைகளுக்கு நிறைய சுதந்திரம் கொடுக்கிறார்கள். பள்ளி படிக்கும் போதே எல்லோரும் கையில் செல் போன் வைத்திருக்கிறார்கள்.

எனக்கு தெரிந்த ஒரு குடும்பத்து வீட்டு சின்னப் பெண் தன் பாய்பிரண்டை தைரியமாக வீட்டிற்கே அழைத்து செல்வதை வியப்புடன் பார்த்திருக்கிறேன். ஒரு நாள் அந்த பெண்ணை அவள் பாய் பிரண்டுடனும், அந்த பெண்ணின் தாயாருடனும் ஒரு பொது இடத்தில் பார்த்தேன். வியந்து போனேன். இது போல் நம் நாட்டில் நடக்குமா?

நான் இந்த கலாச்சாரத்தை குறை சொல்லவில்லை. எனக்கு தெரிந்து நிறைய நண்பர்கள் காதல் திருமணம் செய்து கொண்டு சந்தோசமாக வாழ்கிறார்கள். ஆனால், நம் நாட்டு கலாச்சாரத்தில் நாம் ஊறி இருப்பதால் என்னால் சில விசயங்களை ஜீரணிக்க முடிவதில்லை.

எனக்கு தெரிந்த இன்னொரு நண்பரின் வீட்டு பெண் பல வருடங்கள் தன் காதலனுடன் ஒரே வீட்டில் தனியாக வாழ்ந்தாள். ஆனால் சமீபத்தில் கல்யாணம் நடந்து நன்றாக குடும்பம் நடத்துகிறார்கள். உங்களுக்கு சந்தேகம் வரலாம், ஏன் அவர்கள் முன்பே கல்யாணம் செய்து கொள்ளவில்லை என்று? இங்கு பெண்கள் ஆண்கள் இருவருமே என்னதான் காதலித்தாலும், ஒரளவு வாழ்க்கையில் செட்டிலான உடன்தான் திருமணமே செய்து கொள்கிறார்கள். 

ஆனால் கல்யாணம் வரை அவர்கள் மற்ற விசயங்களை தள்ளிப்போடுவார்கள் என்று நினைத்தோமானால் நம்மை போல் ஏமாளி யாரும் இருக்க முடியாது.

எப்போதும் டிவியில் பாடல்கள் பார்க்கும்போது நான் என் இளமைக்காலங்களுக்கு சென்றுவிடுவேன். மனதளவில் இருபது வாலிபனாகவே உணர்வேன். பலவிதமான கற்பனைகளுடனும், கமெண்ட் அடித்துக்கொண்டும் பார்த்து ரசிப்பேன். இப்போது அப்படி முடிவதில்லை. காரணம் பிள்ளைகளும் என்னுடன் சேர்ந்து டிவி பார்க்கிறார்க்ள். அவர்கள் கேட்கும் கேள்விகளுக்கு என்னால் பதில் சொல்ல முடியவில்லை. பயமாக இருக்கிறது.

நேற்று என் பெண் என்னிடம் கேட்டாள், "டாடி, "காமம்''னா என்ன?" 

முதலில் அதிர்ந்தாலும், அவளுக்கு என்ன தெரிய வேண்டுமோ அதை மட்டும் சொல்லி புரிய வைத்தேன்.

நேற்று அம்மாவிடம் பேசிய போது சொன்னேன்,

"அம்மா, அடுத்த ஜூனில் இருந்து பிள்ளைகளை திருச்சியில் படிக்க வைக்கலாம் என்று முடிவெடுத்துவிட்டேன்"