நீ தானே என் பொன் வசந்தம்!

சென்ற வெள்ளிகிழமை இரவு. நன்றாகத்தான் பேசிக்கொண்டிருந்தோம். திடீரென ஏதோ ஒரு பேச்சு வரும்போது, “ஆமாம். உங்களைப்பற்றி தெரியாதா? நீங்கள் சின்ன வயதில் செய்தவைகள் எல்லாம் எனக்கும் தெரியும். ரொம்ப யோக்கியன் மாதிரி பேசாதீங்க”

இப்படி பேசிய என் மனைவியின் முகத்தை மிகவும் அதிர்ச்சியுடன் திரும்பி பார்த்தேன். “என்ன சொல்லுகிறாள் இவள்? பொத்தாம் பொதுவாக சின்ன வயதில் என்றால் என்ன அர்த்தம்? என்ன தெரியும் இவளுக்கு? எல்லாம் தெரிந்தால் என்ன ஆகும்? யார் சொல்லி இருப்பார்கள் இவளுக்கு?’

குழப்பத்துடன் அதே சமயம் மிகவும் ஜாக்கிரதையுடன் அவள் முகத்தை நேராக பார்க்க தைரியம் இல்லாமல் கீழே பார்த்துக்கொண்டே கேட்டேன், “யார் சொன்னாங்க? என்ன சொன்னாங்க?”

“எல்லாம் உங்க அக்காக்கள் பேசிட்டாங்க”

“என்ன பேசிகிட்டாங்க?”

“ஏதோ ஒரு பொண்ணுக்கு லவ் லெட்டர் கொடுத்து பிரச்சனையாகி...ஜீப்புல ஸ்கூலுக்கு தினமும் போய்...”

அப்போழுதுதான் எனக்கு ஓரளவு நிம்மதி வந்தது. நான் என்னவோ ஏதோ என்று பயந்துவிட்டேன். நல்ல வேளை எல்லாம் விசயங்களும் தெரியவில்லை. ஏதோ சின்ன ஒரு விசயம் மட்டும் அவளுக்கு தெரிந்திருக்கிறது. இப்பொழுது நினைத்தால் இது சின்ன விசயம்தான். ஆனால் அந்த வயதில்.... நினைவு சற்று பின்னோக்கி சென்றது.

நான் பத்தாவது படிக்கும் போது நடந்த சம்பவம் இது. நண்பர்கள் பேசிக்கொண்டு இருந்தோம். அப்பொழுது பெண்களைப் பற்றிய பேச்சு வந்தது. எல்லோரும் அவர்களுக்கு பிடிக்கும் பெண்களைப் பற்றி சொல்ல, நானும் என் பங்குக்கு என் தெருவில் வசிக்கும் ஒர் பெண்ணை அதுவும் வயதில் மிகவும் சின்ன பெண்ணைப் பற்றி சொல்ல...அனைவருக்கும் ஆச்சர்யம். தவறாக சொன்னதாக நினைவில்லை. ஆனால் அழகான பெண். எனக்குப் பிடித்த பெண் என்று சொன்ன நினைவிருக்கிறது.

அதன் பின் நடந்த சம்பவங்கள் தான் என் வாழ்வில் மறக்க முடியாதவை. அப்போழுது அங்கே இருந்த நணபர்களில் ஒருவன் அந்த பெண்ணின் அண்ணனிடம் சொல்ல, அது மிகப் பெரிய பிரச்சனை ஆகிவிட்டது. ஒரு அண்ணன் என்றாலே பிரச்சனை. மொத்தமாக எட்டு அண்ணன்கள் (கஸின்களையும் சேர்த்து) என்றால் நினைத்துப் பாருங்கள். பிரச்சனை பெரிய பிரச்சனையாக உருவெடுத்து, தூக்கம் இல்லாமல், குடும்பத்தில் அனைவரிடமும் திட்டு வாங்கி,  அப்பா என்னை சித்தப்பா வீட்டில் தங்க வைத்து, என்னுடைய தரப்பு வாதத்தை யாரும் கேட்க விரும்பாமல், நான் தப்பு பண்ணியதாக அவர்களே முடிவெடுத்து அதனால் என் படிப்பு மிகவும் பாதிக்கப்பட்டு, பின் ஒரு மாதம் கழித்து பெரியவர்களை எல்லாம் வைத்து பஞ்சாயத்து நடந்து, சமாதானம் ஆகி... மிகப் பெரிய நாவல் எழுதும் அளவிற்கு விசயம் இருக்கிறது. நிச்சயம் இதை ஒரு நாவலாக எழுதுவேன்.

சிறிது நேரத்திற்கு பிறகு பழைய நினைவுகளில் இருந்து விலகி, மேலே சொன்ன விசயங்களை மட்டும் சொல்லி “நான் எந்த தவறும் செய்யவில்லை. இந்த மாதிரி உணர்வுகள் எல்லாம் அந்த அந்த வயதில் ஏற்படும் சாதாரண விசயம்தான்” என்று சொல்லி என்னை மிகவும் யோக்கியனாக காட்டிக்கொண்டு ஒரு மாதிரி சமாளித்து பேச்சை வேறு திசைக்கு திருப்ப முயன்றேன்.

அப்பொழுது மகனும் மகளும் நாங்கள் இருந்த அறைக்கு வந்தார்கள்.

“அப்பா, நாளைக்கு சினிமா போகிறோம் தானே”

“போலாம்ண்டா”

“என்ன படம்?”

“ரெண்டு படங்கள்தான் ஓடுது. ஒண்ணு கும்கி இன்னொன்று நீதானே என் பொன் வசந்தம்”

“அப்பா கும்கி போலாம்” பையன்

“இல்லப்பா நீ தானே என் பொன் வசந்தம் போலாம்” பெண்

“அப்பா கும்கிலதான் பாட்டு எல்லாம் நல்லா இருக்கு”

இங்கே ஒரு இடைச்செறுகல்: நான் கல்லூரி முடிக்கும் வரை அப்பாவுக்கு தெரிந்து தனியாக சினிமா போனதில்லை. கல்லூரி காலத்தில் அப்பாவுக்கு தெரியாமல் கல்லூரிக்கு கட் அடித்துவிட்டு சினிமா போன அனுபவம் நிறைய உண்டு. பள்ளி கல்லூரி காலங்களில் நான் சினிமா போக வேண்டும் என்று சொன்னால் அப்பா அவர் ஆபிஸிலிருந்து ஒரு ஹெட் கிளர்க்கை லீவு கொடுத்து ஜீப்புடன் வீட்டிற்கு அனுப்புவார். நான் அவருடன் தான் படம் செல்ல வேண்டும். படம் முடிந்து இரவு சாப்பாடு வாங்கி கொடுத்து பின் என்னை வீட்டிற்கு வந்து விட்டுவிட்டு அவர் வீட்டிற்கு திருச்சி செல்வார். அதும் நல்ல படங்களாக பார்த்துதான் கூட்டி செல்வார்.

பையன் கும்கியைப் பற்றி சொன்னவுடன் உடனே பெண்,

“அப்பா நீ தா எ பொ வ போலாம்பா”

“ஏண்டா?”

“அருமையான லவ் ஸ்டோரிப்பா. மிஸ் பண்ணாதிங்கப்பா”

எனக்கு என்ன சொல்வதென்று தெரியவில்லை. சந்தோசப்படுவதா? இல்லை வருத்தப்படுவதா? 13 வயதில் இருக்கும் என் பெண் ‘அருமையான லவ் ஸ்டோரிப்பா’ என்கிறாள். மனைவி கோபப்பட்டாலும் நான் கோபப்படவில்லை. ஒரு வழியாக பேச்சை மாற்ற விரும்பினேன்.

பின் பிள்ளைகள் இருவரும் சீட்டு குலுக்கி போட்டார்கள். கும்கி என்று வந்தது. பையன் அடைந்த சந்தோசத்திற்கு அளவே இல்லை. என் பெண் முகம் மிகவும் வாடிவிட்டது. என்ன செய்ய யாருக்கு சப்போர்ட் செய்ய? புரியவில்லை.

சனிக்கிழமை காலை வந்ததும் பெண் மெதுவாக என்னிடம் வந்தாள், “அப்பா ப்ளீஸ்ப்பா. நீ தா எ பொ வ போலாம்பா”

“நோப்பா. என்னால ஒண்ணும் செய்ய முடியாது. இது நீங்கள் இருவரும் சேர்ந்து எடுத்த முடிவு. வேணும்னா நீ தம்பிட்ட பேசிப்பாரு”

தியேட்டருக்கு சென்றோம். பையன் என்ன நினைத்தானோ தெரியவில்லை.

“அப்பா, அக்கா ரொம்ப ஆசைப்படறா. பேசாம அவ சொன்ன படத்துக்கே போகலாம்”

நான் எந்த எதிர்ப்பார்ப்பும் இல்லாமல்தான் படத்திற்கு போனேன். அதன் பிறகு என்ன நடந்தது என்று எனக்குத் தெரியவில்லை. ஏற்கனவே முதல் நாள் இரவு என் மனைவி கேட்ட கேள்வி, அதனால் ஏற்பட்ட பழைய நினைவுகள்..மூன்று மணி நேரம் நான் இந்த உலகத்திலேயே இல்லை. மொத்தத்தில் சொல்வெதென்றால்,

“நீ தானே என் பொன் வசந்தம். அட்டகாசம். 2012ன் உச்சக்கட்ட கொண்டாட்டம்”

படம் பார்க்கும் போது கண்களில் வழிந்த கண்ணீரை யாருக்கும் தெரியாமல் துடைத்துக்கொண்டேன். மனைவி பார்த்திருக்க வாய்ப்பில்லை என்று நினைக்கிறேன். மூன்று மணி நேர என் அமைதி அவர்களுக்கு எதையோ உணர்த்தி இருக்கிறது.

மகள் கேட்டாள், “நான் சொன்னேன்ல டாடி அருமையான காதல் கதைனு”

சிரித்தேன்.

மனைவி அருகில் வந்து மெதுவாக மிக மெதுவாக கேட்டாள்,

“என்ன பழைய நினைவுகள் எல்லாம் வந்துடுச்சா”

“இல்லை” என்று பொய் சொன்னேன்.

சும்மா!

நிறைய எழுத ஆசை இருந்தும் முன்பு போல் எழுத முடியவில்லை. நேரம் இல்லை என்று பொய் சொல்ல விரும்பவில்லை. நேரம் இருந்தும் முன்பு போல் எழுத முடியாமல் இருப்பதற்குக் காரணம் ஒரு வித வெறுப்பு என்றே நினைக்கிறேன். அந்த வெறுப்பு யார் மேலும் இல்லை. என் மேலேயே எனக்கு ஏற்பட்டுவிட்டது. யோசித்துப் பார்த்தால் சில சமயம் எரிச்சலும் கோபமும் வருகிறது. என்னால் நிறையக் கதைகளைப் படைக்க முடியும். ஆனால் தடுப்பது எது? தனிமை.. தனிமை என்பதைத் தவிர வேறு என்ன காரணம் இருக்க முடியும்? கிட்டத்தட்ட 15 வருடங்களாகச் சொர்க்கமாகத் தெரிந்த மலேசியா இப்போது வேறு மாதிரி தெரிகிறது. மலேசியா அப்படியேதான் உள்ளது. என் பார்வையில்தான் கோளாறு. எதிலும் நாட்டமில்லை. காரணம் தனிமை. 

குடும்பத்தை விட்டு, மனைவியைப் பிரிந்து, பிள்ளைகளைப் பிரிந்து இப்படித் தனியாகப் புலம்புவது தேவையா? என என்னையே பலமுறை கேட்டுக்கொள்கிறேன். இருந்தும் இந்தத் தனிமையில் இருந்து விடுபட முடியாமல் தவிக்கிறேன். காரணம் பணம், பதவி..? எல்லோரும் சொல்வது என்ன? இந்தியா போனால் இந்தச் சம்பளம் கிடைக்காது. இந்தப் பதவி கிடைக்காது...இத்யாதி இத்யாதி. இங்கே பணமும் பதவியும் முக்கியமா இல்லை நிம்மதி முக்கியமா? பணமும் பதவியும் முக்கியம் என்றால் புலம்பி பயன் இல்லை. நிம்மதிதான் முக்கியம் என்றால் எது நிம்மதி? குழப்பமே மிஞ்சுகிறது. 

இததனைக்கும் கடந்த 5 மாதங்களில் மூன்று முறை இந்தியா சென்று வந்துவிட்டேன். அடுத்த வாரம் அவர்கள் விடுமுறைக்காக இங்கே வருகிறார்கள். இருந்தும் ஒரு ஏக்கத்துடனேயே இருப்பது ஏன்? கல்யாணம் ஆன முதல் மூன்று மாதங்களில் கூட இப்படி இருந்ததில்லை நான். ஆனால் ஒரு நல்ல விசயம் நடந்திருக்கிறது. என்ன என்றால் என் மனைவியின் மேல் நான் வைத்திருக்கும் அன்பு நாளுக்கு நாள் அதிகரித்துக்கொண்டே இருக்கிறது. அந்த அன்பில் கட்டுண்டு மனம் வேறு எந்தக் கெட்ட செயலுக்கும் செல்லாமல் இருக்கிறது. 

ஆனால் இந்தப் புலம்பலுக்கும் எழுதாமல் இருப்பதற்கும் என்ன காரணம்? ஏதோ இருக்கிறது. ஆனால் என்ன என்று புரியவில்லை. நண்பர் கேபிள் என்னைத் தொடர்ந்து எழுத சொல்லி ஊக்கப்படுத்தி வருகிறார். ஒரு முறை யுவகிருஷ்ணா, "உலக்ஸ், எழுதுவது எல்லோராலும் முடியாது. சில பேரால்தான் முடியும். அதனால் தொடர்ந்து எழுதுங்கள்" எனக் கூறினார். 

நிறையப் படித்தால்தான் எழுத முடியும் என்று எல்லோரும் சொல்வதுண்டு. நிறையப் படித்துக்கொண்டிருந்தேன். இப்போது அதிலும் கவனம் செலுத்த முடியவில்லை. என் நுலகத்தில் நான் படிக்காமல் வைத்திருக்கும் புத்தகங்கள் எண்ணிக்கை முப்பதுக்கு மேல் இருக்கும். முன்பு எல்லாம் அவ்வளவு வேகமாகப் படிக்கும் நான் இப்போது முடியாமல் தவிக்கிறேன். திரு எஸ் ராமகிருஷ்ணனின் "தேசாந்திரி" புத்தகத்தைக் கையில் எடுத்து பத்து நாள் ஆகிறது. இன்னும் முடிக்க முடியவில்லை. அதே போல் பா ராகவனின் "9/11" பாதியில் நிற்கிறது. இரண்டு ஆங்கிலப் புத்தகங்கள் பாதியில் நிற்கிறது. 

சரி நல்ல புத்தகங்கள்தான் படிக்க முடிவதில்லை. சரி அந்த மாதிரி கதைகளாவது படிக்கலாம் என்று இணையத்தில் தேடி படிக்க ஆரம்பித்தால், அதுவும் பிடிக்கவில்லை. உடனே எனக்கு ஒருவித சந்தேகமும் பயமும் வந்துவிட்டது. வேறு ஏதாவது கோளாறு ஆகிவிட்டதா எனக்கு! ஆனால் அந்த மாதிரி பிரச்சனைகள் எல்லாம் இல்லை என்பதை விடியற்காலையில் உணர்கிறேன். 

சரி வேறு என்ன பிரச்சனை? என்ன ஆச்சு எனக்கு? ஏன் என்னால் எதிலும் சரியாகக் கவனம் செலுத்த முடியவில்லை. நானும் தினமும் யோசித்துக்கொண்டே இருக்கிறேன். குடும்பத்தைப் பிரிந்து இருக்கும் தனிமைதான் என உள்மனம் சொல்கிறது. இது தான் சரியான காரணமா? தெரியவில்லை. 

ஆனால் ஒரே ஒரு ஆறுதல் கல்கியில் என் கதைகள் தொடர்ந்து வந்து கொண்டிருக்கிறன. ஆனந்த விகடனில் எவ்வளவோ முயன்றும் என்னால் ஒரு கதைக்கு மேல் கொண்டு வர முடியவில்லை. ஆனந்த விகடனின் தரத்திற்கு என்னால கதை எழுத முடியவில்லை என்பதுதான் காரணமாக இருக்க முடியும் என்று நினைக்கிறேன். வேறு பத்திரிகைகளுக்கு மெயிலில் கதைகளை அனுப்ப முடியுமா? என்று தெரியவில்லை. 

என்னால் நிறையக் கதைகளையும் படைப்புகளையும் படைக்க முடியும். ஆனால் படைப்பாளி சந்தோசமாக இருந்தால்தானே படைப்புகள் வர முடியும்? என்னால் எழுத முடியாமல் இருப்பதற்கு நான் சந்தோசம் இல்லாமல் இருப்பதுதான் காரணமா? சந்தோசம் என்றால் என்ன? பணமா? பதவியா? என்ன அது? 

தெரியாமல் தவிக்கிறேன். சரி, இதை எல்லாம் ஏன் இங்கு எழுதுகிறேன். இவைகள் எல்லாம் நான் தினமும் என்னையே நான் கேட்டுக்கொள்ளும் கேள்விகள். அந்தக் கேள்விகளை, சிந்தனைகளை உங்கள் முன் வைக்கிறேன். 

ஒரு தேர்ந்த மனநல டாக்டர் போல நினைத்து என்னுடைய பிரச்சனையை அலசி நான் ஒரு நல்ல எழுத்தாளராக உதவுங்களேன்! 

நானும் மிகப் பெரிய எழுத்தாளராகி, இப்பொழுதைவிடக் கோடி கோடியாகச் சம்பாரிக்க வேணாமா?